[Spoil] HunterXHunter – 309 การแข่งขัน

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ต่อจากตอนที่แล้ว ราชากำลังจะเดินออกไปจับตัวผู้บุกรุกอีก2ในทันที ปูฟรีบตะโกนสุดเสียงห้ามโดยไม่ทันได้คิด

“ราชา…!!”
(ถ้าไม่หยุดราชา… ไว้ละก็…)

ราชาเหลือบกลับมามองปูฟนนิดนึงด้วยสายตาที่แทนคำถามปูฟหยุดคิดหนึ่งวูบ ก่อนจะตอบคำถามออกไป

“ข้าคิดว่า หากต้องการความบันเทิง”
“งั้นมาทำให้ลุ้นขึ้นอีก น่าจะสนุกกว่านะครับ”

“คิดอะไรได้รึไง” ราชาถามย้อนกลับไป

“ครับ  ข้าเสนอให้……”
“มาเล่นเกมแข่งกับข้าดูมั้ยครับ?” ปูฟตอบ

“แข่ง…?”
ราชาทวนคำ  แต่ขณะเดียวกันในใจก็สะดุดไปกับคำที่พึ่งได้ยิน
(หือ…อีกแล้วรึ… เล่นเกมแข่ง…  การแข่ง..)

ระหว่างที่ราชายังคิดอยู่นั้นนั้น เจ้าปูฟยังอธิบายความคิดออกมาเรื่อยๆ
“ข้ากับยูปีจะออกตามหาปีโต้”
“ส่วนราชาเมลเอมทรงออกตามหาผู้ใช้เน็นที่หลบอยู่อีก2คน”

ราชาพอจะเดาืแนวเกมออกจากสิ่งที่ปูฟเสนอขึ้น “หมายความว่า ถ้าใครพบเป้าหมายก่อนก็เป็นฝ่ายชนะ งั้นใช่มั้ย?”

“ครับ ราชา” ปูฟตอบรับ

ทางยูปีก็รีบหันไปขัดปูฟขึ้นมาอย่างนึง   “แต่เจ้าต้องออกไปโปรยผงละอองปีกไม่ใช่รึไง?”

“ถูกต้องแล้ว”

ปูฟตอบยูปีไปตรงๆ แต่ก็เตรียมทางออกเอาไว้ มันยังคงอธิบายต่อ

“เพราะอย่างนั้น จนกว่าข้าจะทำการสะกดจิตชาวเมืองจนเสร็จ”
“ข้าอยากให้ท่านทรงรออยู่แต่ภายในห้องนี้ครับ ราชาเมลเอม…!!”

“พลังของราชากับผู้บุกรุกนั้นแน่นอนว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว”
“หากออกตามหาและจับตัวได้ในพริบตา!! มันคงไม่บันเทิงเลยแม้แต่น้อย ”
“เทียบกับพวกข้าที่ต้องตามหาปีโต้ ที่ไม่แน่ว่าอาจโดนความสามารถของศัตรูเคลื่อนย้ายไปที่อื่น”
“ทำให้ไม่ทราบตำแหน่งแน่ชัด ว่าปีโต้อยู่ไหน”

“แล้วทำยังไงถึงจะลดส่วนต่างนั้น?” ยูปีสงสัย

ปูฟตอบกลับไป “ข้าอยากจะขอเวลาให้ข้าหน่อยครับ…และช่วยต่อให้ข้าอีกอย่าง”

“อีกอย่าง…  อะไร?” ราชาเริ่มแสดงความสนใจขึ้นมาเลํ็กน้อย

ปูฟไม่รอช้า รีบบอกไปทันที
“ขอให้ราชาใช้’เอ็น’ได้อีกเพียงแค่ครั้งเดียว”
“อย่างนี้เป็นไงครับ”

“น่าสนุก”
ราชายิ้มรับ “ข้ารับการแข่งนี้”

[Spoil] HunterXHunter – 308 แสงวาบ

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ขณะนั้นเอง ราชาและ2องครักษ์เดินขึ้นมาภายในหอคอยชั้น2ที่ซึ่งเคยเป็นห้องพักของโคมุกิ

ภายในห้องนี้ ความกังวลของปูฟก็พุ่งถึงขีดสุด

(หอคอยฝั่งตะวันตก ชั้น2……!!)
(ถ้าผ่านที่นี่ไปได้แล้ว…)
(ราชาก็จะไม่สามารถจำมันได้อีก ตราบใดที่เราไม่เปิดโอกาสให้เจอตัวยัยนั่น)

ราชาเองหลังจากเดินดูห้องโล่งๆโดยรอบ แต่ก็ยังไม่พบสิ่งใดๆที่สามารถช่วยให้นึกอะไรออกได้

“ไม่รู้สิ”
(มีบางอย่างขาดหายไป…  แต่บางอย่างที่ว่า…มันคืออะไร)

ทางปูฟก็เหลือบมองกับเพื่อนองครักษ์อย่างกังวล ซึ่งยูปีก็พยักหน้าเบาๆตอบอันเป็นสัญญาณบอกว่ารู้กัน

(ข้ารู้น่า ไม่พูดหรอก ข้าเองก็ไม่เห็นด้วยที่จะให้ราชาเจอผู้หญิงคนนั้น)

(ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เป็นอย่างนี้ต่อไป…)

หลังจากดูโดยรอบแล้วราชาก็พูดออกมา

“………”

“ดูเหมือนว่า”
“ยังมีบางอย่าง…น่าข้องใจ แต่คงเป็นแค่ผลข้างเคียงเล็กๆจากการสูญเสียความทรงจำ…”)

เมื่อเห็นราชาพูดเข้าทางตนปูฟก็เลยรีบออกปากสนับสนุน

“นั่นซิครับ!! หากราชาได้เห็นอะไร ก็จะทรงนึกออกได้ด้วยตนเอง!!  ถ้าเช่นนั้น ความทรงจำส่วนที่สำคัญทั้งหมดก็น่าจะกลับมาครบแล้ว!!

ราชาทบทวนเหตุการณ์โดยมองรอบๆห้องอีกครั้ง ก่อนจะหันออกไปมองยังกลุ่มคนที่ตรงมาเข้ารับการคัดเลือก

“การคัดเลือกเริ่มตอน 12นาฬิกา ใช่มั้ย”

“ครับ!” เจ้าปูฟตอบ

“แต่เป็นไปได้ว่าจะเร่งให้เร็วขึ้นได้ 10นาทีครับ”
“เวลา 9นาฬิกา ประชาชนที่เหลือคงมากันเต็มพื้นที่หน้าวังแล้ว”
“อ๊ะ…” พูดอยู่ดีๆปูฟก็ตกใจขึ้นมา
“มี อะไรรึ?” ราชาถาม

ปูฟตอบ “ผู้คนที่เพิ่งเดินทาง มายังไม่ได้สูดผงละอองปีกของข้า อาจทำให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายได้ ข้าต้องส่งให้ร่างแยกไปสะกดจิตก่อนครับ”

“แล้ว ยูปีล่ะ?” ปูฟหันไปถามยูปีบ้าง

“… นั่นซินะ” ยูปีหยุดคิดครู่นึง
“งั้นข้าขอไปหาปีโต้ ตัวข้าในตอนนี้คงไม่สามารถอาจอารักขาราชาเมลเอมได้

ทันใดนั้นเอง คำว่าปีโต้ก็ทำให้ราชานึกบางอย่างขึ้นได้

“ปีโต้…!”

[Spoil] HunterXHunter – 307 ชดใช้

Credit Text Spoil : Aya+EVE

[ด้วยผลของ’สายฟ้าคำราม’คิรัวร์ที่มุ่งหน้ามาหากอร์ นก็จับเสียงบางอย่างได้]
[เสียงกังวาลที่ชวนเสียดหู คล้ายเสียงเครื่องสายที่ถูกเล่นด้วยใบเลื่อย]

(นายอยู่ที่ ไหน…?!  กอร์น!!)

เมื่อเห็นสัญญาณของการต่อสู้ ยิ่งทำให้คิรัวร์ยิ่งเร่งฝีเท้าวิ่งแหวกป่าขึ้นไปอีก
เสียงกึกก้องและแสง วูบวาบเป็นเครื่องบ่งชี้ว่าเขาควรมุ่งหน้าตรงไปทางใด

[และที่ อยู่เบื้องหน้านั้น]
[คือภาพร่างของผู้เป็นเพื่อนที่แตกต่างจากเดิมไปโดย สิ้นเชิง]

[กำลังกระหน่ำทิ้งหมัดหมัดแล้วหมัดเล่าด้วยมือชุ่มโชกไป ด้วยเลือด]

[ลงไปยังเศษซากรุ่งริ่งที่ยังพอมองออกว่าคือปีโต้ จนศีรษะแหลกเละ]

“ยิ้ง…ฉุบ…”

กอร์นทิ้งค้อนลงใส่หัวของปีโต้จนแหลกเละกระเซ็นไปทั่ว

“ไคท์…เคยสอนไว้ ต้องจัดการให้สิ้นซาก  เพราะงั้น…”

กอร์นพึมพำเบาๆในขณะมองดูซากศพของปีโต้

[Spoil] HunterXHunter – 306 ปลดปล่อย

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ท่ามกลางออร่าที่ปะทุของกอร์น ปีโต้กางแขนออก เส้นสายจากปลายนิ้วของเทิร์ปไซคอร์ล่าถูกยึดเชื่อมโยงเข้าตามข้อต่อต่างๆ ทั่วร่างปีโต้ราวกับเป็นหุ่นกระบอกที่โดนเชิด
(เทิร์ปไซคอร์ล่า  จงก้าวข้ามขีดจำกัดและร่ายรำ!!)
(คมเขี้ยวคู่นี้ ที่พร้อมจะเข้าทำร้ายราชา!!)

(ข้าจะต้องหยุดมันลง ณ.ตรงนี้!!)

ปีโต้เกร็งกล้ามเนื้อทั่วร่างจนเส้นเอ็นปูดโป่งออกมา อุ้งมือที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและกรงเล็บร้ายหมายจะกระชากเหยื่อ กล้ามเนื้อน่องที่บวมเปล่งราวกับลูกโป่งที่พร้อมจะระเบิดพลังออกมาอย่าง รุนแรง  และสายตาที่กลับคืนมาเป็นสัตว์ร้ายเต็มตัว จ้องเขม็งไปที่เหยื่ออย่างไม่ลดละ

……

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ทันใดนั้นเองปีโต้ก็ เป็นฝ่ายเปิดฉากพุ่งเข้าใส่กอร์น ตวัดกรงเล็บเข้าใส่หมายจะสังหารในคราวเดียว

แต่…

[Spoil] HunterXHunter – 305 สิ้นหวัง

Credit Text Spoil : Aya+EVE

“ฮันเตอร์ที่ดีนะ สัตว์จะชอบ”

ไคท์จับปลายหมวกพลางหันมาพูดกับกอร์นก่อนที่จะเลือนหายไป

(ชั้นเป็นคนฆ่าไคท์)

กอร์นก้มหน้าทรุดลงกับพื้นทั้งน้ำตากับแสงแห่งความหวังที่เลือนไป เหลือไว้แต่ความมึดมึดและความสับสนภายในใจ

_{(ไคท์ไม่อยู่แล้ว)} (ถ้าเราไม่ไปไคท์ก็คงไม่ ตาย…?) (ไม่ใช่)
_{(ไคท์ไม่อยู่แล้ว)} (ไม่ใช่)            (ไม่ใช่เพราะเรา)
_{(ไคท์ไม่อยู่ แล้ว)} ^{(ไม่ใช่เพราะเรา)        (ไม่ใช่เพราะเรา)}
(คนที่ฆ่าคือปีโต้ ไม่ใช่เรา!!)
^{(แต่เราก็)}
(เป็นคนฆ่า!!!)
_{(เราเอง)(เราเอง) (เรา เอง)}
(เราไปทั้งๆที่ไม่เกี่ยวข้องเลย) _{(ไค ท์) (ไคท์) (ไคท์)} (ช่วยใคร?)  (ช่วยเรา)
_(ไม่) (เจ้านั่นต่างหาก)   (ที่ ฆ่า)
(ที่เป็นคนทำกับไคท์)       _{(ต้องเป็นอย่างนั้นแน่)} ^{(แต่ว่ยังไงก็ยัง)}

[Spoil] HunterXHunter – 304 มนต์สะกด

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ตุบ!!  เสียงกระโจนลงพื้นของราชาทำให้เหล่าฮันเตอร์ตระหนักได้ถึงการกลับมาโดยพร้อมกัน
(ราชา…!! กลับมาแล้ว…!!)

ทางด้านนึงที่เครียดไม่แพ้กันก็คือร่างต้นของปูฟที่กระวนกระวายอยู่กับการสั่งการร่างแยกโดยไม่สนพอทคลีนที่อยู่ข้างๆของตน
(ฝากด้วยนะเหล่าร่างแยกของข้า!! เร็วเข้า!!เร็วเข้า!!)

ณ.ตอนนั้นเอง สถานการณ์โดยรอบวังก็ได้กลับมาวุ่นวายกันไปทั่ว

– ทางราชาเมลเอมกับ2องครักษ์ ได้ลงเดินตรวจตรา ณ.บริเวณต้นไม้มนุษย์ทางเข้าด้านหน้าวัง โดยมีปูฟคอยนำเสนออยู่ข้างๆ
“พวกนี้เรียกว่าผลมนุษย์ขอรับ เป็นเหล่ามนุษย์ที่ผ่านการคัดเลือกเและรอเวลาฟักตัวขึ้นมาเป็นทหาร”

– ทางนัคเกิ้ลและเมลเลี่ยนนั้นซ่อนตัวภายในขบวนมนุษย์ที่ยืนอยู่ภายนอกวังจับตามองกลุ่มของราชาอยู่
“นี่เราไม่อยู่ใกล้ไปหรอ?” เมลเลี่ยนถามขึ้น
“ไม่เป็นไรน่า” นัคเกิ้ลตอบปิดประเด็น
(ระยะห่างขนาดนี้ พอทคลีนยังไม่เริ่มนับดอกเบี้ย…!!)
(ปัญหาอยู่ที่ว่าถ้าเกิดร่างต้นปูฟทิ้งระยะห่างจากตัวราชา…!!)
(เราจะปลดพอทคลีนจากปูฟและตั้งเป้าไปที่ราชาดีมั้ย…?!)

– ทางด้านหลังบริเวณนอกรั้วปาล์มวิ่งเข้ามาสมทบกับคิรัวร์และโคมุกิที่พึ่งผละจากกลุ่มร่างแยกของปูฟโดยที่ปูฟเองได้ทิ้งร่างแยกเล็กๆไว้จับตาดูอยู่
“คิรัวร์” ปาล์มตะโกนเรียกคิรัวร์

– เยื้องลงไปทางตะวันออกตรงทางลงโกดังใต้ดิน กลุ่มร่างแยกของปูฟส่วนนึงกำลังทำการบางอย่าง
“เร็วๆด้วย!! หาเวลฟีนให้เจอ?!”

– และเยื้องไปทางหอคอยตะัวันออกกลุ่มร่างแยกของปูฟอีกกลุ่มกำลังวุ่นกับการขนชิ้นส่วนของกระดานกุนหงิและเม็ดหมากไปทิ้ง
“เร็วเข้า! เร็วเข้า!! รีบเอาเจ้าพวกนี้ไปซ่อน!!”

– อิการูโก้เป็นเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ภายในวังตรงส่วนทางเดินตะวันตกแถวบริเวณที่คิรัวร์เคยจัดการทหารมดในช่วงต้นการบุก
“ไม่ไหว เจ้าพวกนี้กระจุยไปแล้วเราใช้’ลีฟวิ่งเด๊ดดอล’กับศพเจ้าพวกนี้ไม่ได้”

[Spoil] HunterXHunter – 303 ความกลัดกลุ้ม

Credit Text Spoil : Aya+EVE

เมื่อเห็นโคมุกิถูกอุ้มอยู่โดยผู้บุกรุก ร่างแยกของปูฟรี่เข้าใส่เป้าหมาย

(ฆ่ายัยนั่นซะ!! ไม่ก็แค่เอาไปซ่อนในที่ลับตาราชาซักพัก)
(แค่ร่างแยกก็จัดการได้อยู่แล้ว!!)

(ภายในเวลา1ถึง2นาที)

ฉัวะ!!

สิ่งที่เจ้าร่างแยกคว้าโดนมีแต่อากาศเพียวๆ เมื่อหันไปมองตามเสียงฝีเท้าก็เจออีกฝ่ายกำลังยืนคุมเชิงด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปด้วยออร่าที่เปล่งปกคลุมไปทั่วและผมที่ชี้ตั้งขึ้นกว่าเดิมเป็นแฉกเล็กน้อย

(ไอ้เด็กนี่…)
(เร็ว…สุดยอด…!)

ระหว่างที่ปูฟกำลังตะลึงอยู่อีกฝ่ายก็พูดขึ้นมา
“ดูท่าจะตามผู้หญิงคนนี้อยู่สินะ?”
“ถ้าอยากเล่นไล่จับล่ะก็ เอาเลย”

ชิปปุจินไร[วายุคำรน]

“ได้สนุกกันโต้รุ่งแน่”
คิรัวร์ในสภาพตอนใช้กันมูลหันไปท้าทายปูฟด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม

[Spoil] HunterXHunter – 302 เป้าหมาย

Credit Text Spoil : Aya+EVE

“ร่างต้นของปูฟอยู่กับราชา!! พวกมันกำลังมุ่งตรงมาทางวังด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ…!!” ปาล์มตะโกนบอกทุกคน

(ประธานอาจจะแพ้ไปแล้วสินะ…!!  สิ่งที่พวกเราพอทำได้ตอนนี้คืออะไร!?) เมื่อเห็นว่าราชายังอยู่ นัคเกิ้ลกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

(เกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย…!?  ท่านผู้นำอยู่ไหนกันน้า…!?) ส่วนโคมุกิยังคงงงต่อไป

HunterXHunter 302 เป้าหมาย
ภาพเปิด กอร์นมุ่งหน้าไปหาไคท์เต็มกำลัง

[Spoil] HunterXHunter – 301 ความจำ

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ท่ามกลางหลุมระเบิดขนาดใหญ่ที่เริ่มคลายความร้อนลง มวลควันมหาศาลได้ถูกแหวกออกให้เห็นเงาร่างร่างนึงเดินออกมา

ราชามดเมลเอมก้าวออกมาในสภาพเต็มร้อยอีกครั้งราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ตามติดมาด้วย2องครักษ์ที่ยอมถวายร่างเพื่อทำการรักษาราชาจนร่างกายตนได้เปลี่ยนรูปไปจากเดิมสิ้น โดยปูฟนั้นเหลือแต่เพียงร่างต้นขนาดเท่าแมลงวันตัวเล็กจิ๋วเท่านั้น ส่วนยูปีได้กลายเป็นเพียงร่างป้อมเตี้ยลงจนมีสภาพคล้ายตุ๊กตาล้มลุกขนาดเหมาะมือ

(องค์ราชาทรงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง แข็งแกร่งยิ่งกว่าแต่ก่อนเสียอีก!! ไร้ข้อกังขาจริงๆ! )
(เลือดเนื้อของเราเติมเต็มแก่ราชา…!! ตอนนี้เราได้เป็นส่วนนึงขององค์ราชา ช่างเป็นเกียรติอะไรเช่นนี้!!)
(จังหวะการเต้นของหัวใจ!! อุณหภูมิร่างกาย!!)
(นี่มันช่างเหมือนกับได้แบ่งปันความรู้สึกร่วมกันกับ องค์ราชา!!)

2องครักษ์ในร่างเล็กจิ๋วมองร่างของผู้นำของพวกตน อย่างปิติยินดี

(แต่……)
(มันทำให้เราเข้าถึง สาเหตุที่องค์ราชา…กังวล)

สายตาขององครักษ์เปลี่ยนไปตามท่าท่าทีของราชาที่ดูกลัดกลุ้มขึ้นมา

“ราชา!!”
“ราชาเมลเอม  รู้สึกเช่นไรขอรับ? ข้าเห็นว่าเราควรกลับไปที่วังกันก่อน”

“หากราชาต้องการอาหารอีกก็ย่อมได้นะขอรับ” (ร่างแยกของข้ากำลังตรงมาทางนี้ภายในไม่กี่นาที)

ยูปีเสนอความคิดเห็นของตนต่อราชาแล้วตามด้วยปูฟ เมื่อได้ยินคำว่าอาหารเมลเอมก็ย้อนนึกไปถึงความรู้สึกในยามเกิดใหม่

“อาหาร…”
“งี้นี่เอง รสชาตินั่นเป็นเรื่องจริงงั้นซินะ…”

……

พวกองครักษ์เงียบตั้งใจฟังราชาพูด

“ภายในแสงจ้านั่น ข้าได้ยินคนกำลังเรียกข้า  …เมลเอม”
“และข้าก็ไม่แน่ใจด้วยว่ามันเป็นความฝันรึความจริง”
“ทำไมข้าถึงได้อยู่ที่นี่?”
“ข้าจำไม่ได้เลยซักนิด…!!”

ฟังมาถึงจุดนี้พวกองครักษ์ได้เข้าใจในทันทีถึงสาเหตุที่ราชาสับสน
(ความทรงจำ…?!)

ราชาเริ่มพูดต่อ
“สภาพร่างกายก็ไม่มีอะไรผิดปกติ”
“แถมรู้สึกทั้งร่างยังเปี่ยมไปด้วยพลัง”
“มีเพียงแต่ในหัวที่ยังคลุมเคลืออยู่…”

[Spoil] HunterXHunter – 300 หลักประกัน

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ภายในบริเวณวัง ชัตเตอร์ทางรถลงชั้นใต้ดินเปิดขึ้น อิการูโก้ที่เดินขึ้นมาสู่ชั้นบนอีกครั้ง พอได้เห็นสภาพทางเดินฝั่งตะวันออกที่ถล่มลงก็ไม่วายสงสัย(*ตรงที่โดนยอดวัง หล่นลงมาพาด)

(โห พังราบเลย)
(ทุกคนจะปลอดภัยกันมั้ยนะ)

อิการูโก้กระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าทางเดินเพื่อสำรวจสภาพวังทั้งหมด ภาพที่เห็นคือลานกว้างโล่งๆที่มีหลุมกลวงขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มีเพียงหอตะวันตกที่ยังคงตั้งตระหง่านอยู่

(เลวร้ายชะมัด แค่30นาที ก็กลายเป็นซากขนาดนี้)

ยังไม่ทันไรยอดปราสาทที่เคยเป็นสนามรบของโมราอุกับปูฟก็ทนรับน้ำหนักไม่ไหว ถล่มเละลงมาอีกรอบ เฉียดอิการูโก้ไปไม่กี่เมตร และยังเฉียดอีกคนที่อยู่ข้างล่า่งไม่กี่เมตรเช่นกัน

อิการูโก้ (หวุดหวิดเลยนะเนี่ย)

“อิการูโก้!?” เสียงจากข้างล่างตะโกนเรียกขึ้นมา
พออิการูโก้มองลงไปก็พบคิรัวร์ การถล่มทำให้ทั้ง2ได้พบกันอีกครั้ง ต่อจากนั้นคิรัวร์ก็ชี้แนะนำปาล์มกับอิการูโก้

อิการูโก้ (ปาล์ม …!!)

เมื่อได้มาเจอกันอีกครั้งทั้ง3จึงนั่งลงพูดคุยกัน ปาล์มและคิรัวร์เล่าเรื่องราวทางฝั่งตนให้อิการูโก้ฟัง

อิการูโก้

“งี้นี่เอง ค่อยยังชั่ว!! งั้นตอนนี้ก็กลับเป็นปกติแล้วสินะ!!”
“เอาล่ะ งั้นตามแผนเดิม ข้าจะขับรถพาเธอกลับไปเป่ยจิง”

คิรัวร์ตอบปฏิเสธความเห็นของอิการูโก้ไป

“ไม่ล่ะ ให้เธออยู่นี่แหละ”
“เพราะชั้นไม่กังขาเรื่องฝีมือเธอแล้ว”
“ดีไม่ดีฝีมือการต่อสู้จะเหนือกว่าชั้นซะอีก”
ตอนพูดถึงฝีมือปาล์ม คิรัวร์เองก็ทำหน้าแอบเซ็ง

ปาล์มพูดขึ้นบ้าง

“จริงๆ แล้ว ตอนนี้ชั้นอยากไปหากอร์นทันทีนะ……แต่ว่า”

“คงต้องรอ …ต้องเชื่อมั่นใน ความ‘ปรารถนา’ของเขา”

“ปรารถนา?” อิการูโก้ สะดุดกับคำพูดของปาล์ม

คิรัวร์จึงอธิบายเสริม

“หมอนั่น…ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะลุยเดี่ยวกับปีโต้”
“ลองได้ตัดสินใจไปแล้ว ให้ตายยังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ”
“ดังนั้นเรามาคิดหาทางที่ดีที่สุด เพื่อรับมือสถานการณ์นั้นกัน”

“ก่อนอื่นที่ควรทำคืออย่าเข้าไปขวางอะนะ”

“แบบนั้นมัน…”

อิการูโก้แย้งขึ้น แต่คิรัวร์ยังยืนกรานความเห็นของตนต่อไป

“น่า…ชั้นรู้”
“ถ้าเกิดหมอนั่นเดือดร้อนขึ้นมาจริงๆ”
“เราก็ค่อยเข้าไปช่วย”

พอฟังคิรัวร์พูดจบอิการูโก้ก็เข้าใจได้ถึงจิตใจของอีกฝ่าย

(เข้าใจล่ะ เพราะอย่างนี้นายถึงได้อยากจะอยู่ต่อสินะ)

(โดยเฉพาะกอร์น!! ต่อให้ทุ่มสุดตัวยังไง ก็ไม่มีทางเอาชนะปีโต้ได้แน่……!!)
(แถมยิ่งกว่านั้น ต่อให้พวกเราเข้าไปร่วม นายก็ยังรู้ดีว่ายังไม่ใช่คู่มือของปีโต้)

(ถ้าอยู่ต่อก็หมายถึง กอดคอกันตาย…!!)

คิรัวร์พูดขึ้นถามอิการูโก้

“ชั้นจะไปตามหานัคเกิ้ลแล้วก็หาที่นั่งพัก”
“ไปด้วยกันมั้ย?”

อิการูโก้รีบตอบแบบไม่ลังเล
“แน่นอน!”

ทั้งคู่หันมายิ้ม ให้กันทีนึง

“เอาล่ะ ไปกันเลย”