[Spoil] Ane Doki – 26 [THE END]

Credit Text Spoil: Sonic

หน้า 1
“จะบอก…ความรู้สึกนี้ออกไปได้หรือไม่?”
ตอนจบ : ความรู้สึกที่เป็นอยู่นี้

[Spoil] Ane Doki – 25

Credit Text Spoil : Sonic

ต่อจากตอนที่แล้วซึ่งโคตะไม่ยอมกลับบ้าน ผู้ที่มาเจอก็คือคานาเดะนั่นเอง โคตะถามคานาเดะว่ามาทำอะไรที่นี่ จึงโดนสวนว่าเพราะโคตะหนีออกจากบ้าน่ะแหละ เธอถึงต้องมาตามหา จากนั้นคาเอเดะก็ขอเข้าไปอยู่กับโคตะด้วย

[Spoil] Ane Doki – 24

หน้าเปิด

[Spoil] Ane Doki – 23

หน้าเปิด

[Spoil] Ane Doki – 22

ต่อจากตอนที่แล้ว โคตะก็ถูกฮารุกิจับตัวมาที่บ้านของเธอจนได้

[Spoil] Ane Doki – 21

ต่อจากตอนที่แล้ว นัตสึกิก็เริ่มจับมัดพี่ตัวเองไว้ก่อนหลังจากที่ตกใจจนสลบไป แล้วคานาเดะเองก็เหมือนจะจำพี่ของนัตสึกิได้โคตะก็เลยถามคานาเดะก็บอกว่าเคยเห็นในนิตยสารมาก่อนโดยพี่ของนัตสึกินั้นเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงในวงการชุดชั้นใน

[Spoil] Ane Doki – 20

เปิดตอน จิอากิที่ถามนัตสึกิให้แน่ใจอีกครั้งว่าจะไปงานโรงเรียนโคตะจริงเหรอเพราะตามกฎมีแต่ผู้ปกครองหรือครอบครัวเท่านั้นที่อนุญาตให้เข้าไปได้และโคตะก็บอกไม่ให้นัตสึกิไปด้วย แต่นัตสึกิก็ยังยืนยันว่าจะไปอยู่ดี

และตอนนั้นเองก็มีใครบางคนมาที่บ้านโคตะ นัตสึกิและจิอากิที่คิดว่าเป็นบุรุษไปรษณีย์จึงไปเปิดตามปกติ แต่….

[Spoil] Ane Doki – 19

หน้าเปิด

เปิดตอน(ยังอยู่วันเดียวกับตอนที่แล้ว) นัตสึกิที่พึ่งหายหวัดและกำลังจะออกไปข้างนอกจนโคตะต้องมาห้ามไว้ก่อนเพราะกลัวว่าเดียวนัตสึกิจะทรุดลงไปอีก โคตะก็เลยบอกว่าเรื่องกับข้าวเย็นนั้นเขาจะไปซื้อเองแต่นัตสึกิก็บอกว่าโคตะไม่รู้ว่าซื้ออะไรอยู่ดี

โคตะเลยไม่มีทางเลือกขอไปด้วย ดังนั้นโคตะก็เลยรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อทันที

พอโคตะขึ้นไปแล้วจิอากิก็ถามนัตสึกิว่าจะอยู่บ้านนี้ถึงเมื่อไรนัตสึกิก็เลยตอบว่าถ้าเป็นไปได้ก็ขออยู่ทั้งชาติเลยก็เลยเจอจิอากิว่าๆนั้นเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว จิอากิก็เลยถามใหม่ว่าคิดจะอยู่ไปอีกกี่เดือนแต่ก็ถูกนัตสึกิเฉไฉไม่ยอมตอบอีกก็เลยเจอจิอากิว่าไปอีกรอบ

จิอากิ: ถึงอยู่ที่นี่แล้วจะรู้สึกดีอย่างไงก็ไม่เกี่ยวกัน
จิอากิ: ยังไงก็ต้องมีสักวันที่พวกเราต้องออกจากบ้านนี้

แต่ในตอนนั้นโคตะก็แอบฟังอยู่พอดี จิอากิก็ย้ำว่ายังไงนัตสึกิก็ต้องเลิกหนีออกจากบ้านแล้วก็กลับเข้าห้องนั่งเล่นไป

โคตะเองที่แอบฟังอยู่ก็รู้ดีว่าสักวันนัตสึกิและจิอากิก็ต้องไปจากบ้านนี้

โคตะกับนัตสึกิที่มาซื้อของแต่โคตะนั้นเงียบไม่คุยเกินไปซะจนนัตสึกิต้องทักและห่วงว่าจะติดหวัดจากเธอไปหรือป่าว แต่พอเจอนัตสึกิบอกว่ามาเดทกันเท่านั้นโคตะก็กลับมาโวยวายเหมือนเดิมทันที

แล้วทั้งคู่ก็ซื้อเสร็จและกำลังจะกลับ

ระหว่างทางก็มาเจอตู้ถ่ายสติ๊กเกอร์นัตสึกิก็เลยชวนโคตะมาถ่ายด้วยกัน แต่โคตะก็ออกอาการตื่นเต้นจนนัตสึกิมองออกว่าเป็นครั้งแรกที่โคตะถ่ายรูปกับผู้หญิง

พอกำลังจะถ่ายโคตะก็ยืนนิ่งไม่สนไม่ยิ้มไม่ทำท่าอะไรทั้งนั้นจนนัตสึกิ….

หอมแก้มโคตะซะเลย…

โคตะ: ทะๆๆๆ ทำอะไรของเธออออออ~~~~!!?
นัตสึกิ: สำหรับคำขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันไง

พูดเสร็จนัตสึกิก็เอารูปที่ถ่ายให้โคตะส่วนหนึ่ง

รูปที่ถ่ายนั้นจังหวะพอดีที่นัตสึกิหอมแก้มโคตะพอดีจนโคตะรู้สึกว่าเหมือนไม่ค่อยดีถ้ารูปนี้หายไปเมื่อไร

และระหว่างที่เดินนั้นก็ผ่านโรงเรียนของโคตะพอดีและนัตสึกิก็รู้ว่างานโรงเรียนของโคตะใกล้มาถึงแล้วเธอจึงตั้งหน้าตั้งตาคอยงานโรงเรียนของโคตะอยู่ แล้วนัตสึกิก็เกิดอยากเข้าไปในโรงเรียนของโคตะขึ้นมาโดยอ้างว่าเป็นผู้ปกครองอนุญาตให้เข้าไปได้แต่โคตะปฎิเสธเสียงแข็งว่านัตสึกิไม่เกี่ยวแน่นอน

นัตสึกิที่รู้สึกเสียดายเพราะอยากจะเห็นบ้านผีสิงของห้องของโคตะที่กำลังทำอยู่แต่ไม่ว่ายังไงกฎต้องเป็นกฎโคตะเลยไม่ยอมให้

แต่สุดท้ายนัตสึกิก็ตัดสินใจจะไปดูให้ได้และไม่สนโคตะจะพูดยังไงด้วย และยังไม่ทันที่โคตะจะได้ว่านัตสึกิก็วิ่งรวดไปทางโรงเรียนโคตะทันที

แต่พอมาถึงหน้าโรงเรียนก็ต้องเจออุปสรรคเมื่อมียามมายืนเฝ้าที่หน้าประตูเลยทีเดียวเพราะเกิดเรื่องคราวมีคนเข้าไปว่ายน้ำตอนกลางคืนก็เลยเฝ้ายามเข็มงวดขึ้น(สองคนนี้แหละต้นเหตุ)

โคตะก็บอกว่าถ้าเขามาคนเดียวก็คงใช้แผนบอกว่าลืมของได้ แต่พอโคตะพูดแบบนี้เท่านั้นนัตสึกิก็บอกให้แยกกันแล้วไปเจอที่ห้องของโคตะเลยละกันโคตะก็เลยสงสัยว่านัตสึกิจะเข้าไปได้ไง

แต่ไม่ทันไรนัตสึกิก็ไปหยิบราวตากผ้าบ้านข้างๆออกมาแล้วเอามาใช้เป็นไม้ค้ำกระโดดดีดตัวเองข้ามกำแพงไปอย่างสบายๆ

โคตะที่อึ้งไปชั่วครู่ที่นัตสึกิทำอะไรแบบนี้ก็ได้ด้วย และไม่ทันไรก็มาเจอยามมาถามอีกเพราะได้ยินเสียงร้องของโคตะเมื่อครู่นี้อีก แต่โคตะก็เลยแกล้งบอกขอเข้าไปเอาของเลยทันที

เมื่อโคตะเข้ามาก็รู้สึกว่าโรงเรียนในวันหยุดนั้นเงียบสุดๆจนสะดุ้งเมื่อเจอครูออกมาจากห้องและคิดว่าแบบนี้ถ้านัตสึกิโดนจับได้ก็คงไม่แปลกแน่

แต่พอโคตะมาถึงห้องก็ยิ่งช็อคเข้าไปอีกเมื่อเจอนัตสึกิที่เอาชุดนักเรียนจากที่ไหนไม่รู้มาใส่แถมยังคับสุดอีกต่างหากโดยนัตสึกิอ้างว่าแต่งชุดแบบนี้ก็เหมือนเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้แล้ว

แต่โคตะที่ไม่เห็นด้วยก็เลยรีบให้นัตสึกิเข้าไปซ่อนในห้องอย่างด่วนก่อนที่ครูจะเห็น

พอให้นัตสึกิเข้ามาแล้วโคตะก็ถามทันทีว่าไปเอาชุดมาจากไหนนัตสึกิก็บอกว่าเอามาจากห้องชมรมห้องหนึ่ง แล้วบังเอิญตอนนั้นที่ของหล่นจากโต๊ะนัตสึกิก็เลยก้มตัวหยิบ(แบบไม่ระวังตัวสุดๆ)จนโคตะเลือดพุ่งอีกรอบ

แล้วนัตสึกิก็ไปเห็นของที่จะใช้จัดงานก็เลยรีบเข้าไปดู

นัตสึกิที่ดูหน้ากากผีทั้งหลายที่ดูน่ากลัวและเหมือนจะแพงแต่โคตะก็บอกว่าทำเองทั้งหมดด้วยกระดาษ นัตสึกิก็เลยตกใจจนเผลอส่งเสียงดังอย่างไม่น่าเชื่อว่าโคตะจะทำเองทั้งหมดเพราะอย่างโคตะที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องไปหมดแต่กลับทำหน้ากากแบบนี้เก่ง

นัตสึกิก็เลยเข้าไปกอดโคตะด้วยความดีใจที่ได้เห็นโคตะมีความสามารถแบบนี้ แต่โคตะก็ไม่อยากโดนกอดนานก็เลยปัดออกมาและบอกนัตสึกิกลับได้แล้ว

นัตสึกิก็เลยขอเปลี่ยนเสื้อและให้โคตะหันไปก่อน

คราวนี้โคตะก็เลยเผลอตะโกนซะจนครูได้ยิน โคตะก็ว่านัตสึกิว่าทำไมต้องมาเปลี่ยนตรงนี้แต่นัตสึกิก็บอกว่าช่วยไม่ได้เพราะเดินไปไหนต่อไหนในโรงเรียนไม่ได้

แล้วตอนนั้นเองครูก็กำลังมาโคตะก็เลยรับให้นัตสึกิไปซ่อนตัว

พอครูมาโคตะก็อ้างไปว่าเจอหน้ากากในงานหล่นจนแตกก็เลยร้อง

พอครูกลับไปนัตสึกิก็เลยขอโทษโคตะเรื่องหน้ากากที่แตก แต่โคตะก็บอกจะซ่อมเองระหว่างนั้นก็ให้นัตสึกิเปลี่ยนชุด

นัตสึกิที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็เลยดูโคตะซ่อมหน้ากากและก็ชมโคตะว่าสมเป็นลูกผู้ชายจนโคตะเขินและงง

นัตสึกิ: ….ถ้า….
นัตสึกิ: ฉันเกิดช้ากว่านี้สัก 4 ปีแล้วละก็
นัตสึกิ: ฉันก็คงได้เรียนห้องเรียนเดียวกับเธอทุกวัน…

นัตสึกิ: ล้อเล่นนะ
นัตสึกิ: กลับกันเถอะ

แล้วทั้งคู่ก็ออกมาจากโรงเรียนและตรงกลับบ้าน

นัตสึกิ: คอยดู! ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไปงานโรงเรียนให้ได้ถึงจะตายก็ยอม!!
โคตะ: ไหว้ล่ะอย่าเลย~~

และตอนนั้นเอง รถลีมูนซีนคันหนึ่งก็จอดโดยภายในรถนั้นผู้หญิงคนหนึ่งก็พูดว่า

???: เจอตัวแล้ว

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 18

หน้าเปิด

เปิดตอน จิอากิที่จะไปค้างแรมที่อื่นเพราะต้องไปสังเกตการณ์ฝนดาวตกแต่จิอากิก็ไม่ได้ห่วงอะไรเพราะตอนนี้โคตะก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกับนัตสึกิแล้วทำให้จิอากิสบายใจได้แต่ก็อดที่จะว่าโคตะไม่ได้ว่าอย่างโคตะจะโดดเข้าไปนอนกับนัตสึกิเพื่อความอบอุ่นในคืนฤดูหนาวจนโคตะบอกว่าคนที่จิอากิควรจะบอกคือนัตสึกิมากกว่า

พอวันรุ่งขึ้น จิอากิก็ไปโรงเรียนตามปกติโดยจะไปค้างบ้านเพื่อนเลยเมื่อเลิกเรียน แต่จิอากิก็อดเตือนโคตะเรื่องเดิมไม่ได้อีกจนโคตะก็ต้องบอกว่าให้บอกนัตสึกิต่างหากอีกรอบ

ด้านโคตะที่ก็มาเรียนตามปกติก็อดคิดเรื่องคืนนี้ที่กลับมาอยู่สองคนตามเดิมไม่ได้

ก็เลยเกิดความคิดฟุ่งซานขึ้นมาอีกครั้ง

นัตสึกิ(ความคิด): วันนี้มาอาบน้ำด้วยกันนะ!
นัตสึกิ(ความคิด): ฉันเหงาจัง มานอนด้วยกันนะ

ไม่ว่ายังไงโคตะก็กังวลไม่หายเพราะไม่ได้อยู่กันสองคนมานาน โคตะเลยรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะระเบิด

แล้วก็มาถึงประตูบ้านในที่สุด โคตะจึงสูดหายใจลึกๆเพื่อทำใจให้สงบก่อนจะเข้าบ้าน

แต่พอกลับมาถึงเท่านั้นสิ่งที่ทำไปเมื่อสักครู่เพื่อให้จิตใจสลบก็เปล่าประโยชน์เมื่อนัตสึกิทำกระโปรงขาดเปิดหวอออกมาให้เห็นโดยไม่รู้ตัว

โคตะ: กระโปรงเธอขาดจนโชว์ออกมาแล้วนะ…
นัตสึกิ: เอ๊ะ.. ไม่นะ!! วันนี้ฉันอยู่สภาพนี้ที่โรงเรียนทั้งวันเลยเหรอเนี้ย!!

แล้วตอนนั้นโคตะก็ยังสังเกตว่าหม้อที่ตั้งไฟต้มเอาไว้ก็เดือดจนล้นออกมาแล้วเลยทำให้นัตสึกิวุ่นขึ้นมาอีกรอบจนโคตะเริ่มสงสัยว่านัตสึกิเป็นอะไรไป แต่ก็เลิกคิดมากเอาเสื้อของตัวเองที่ซักรีดเสร็จเรียบร้อยแล้วกลับขึ้นไปห้องของตัวเองพร้อมกับคิดว่า..

โคตะ: นี้คุณเธอตั้งใจโชว์ให้เราเห็นเพื่อยัวกิเลศป่าวหว่า?

และพอโคตะคิดจะเก็บเสื้อก็ต้องแทบคลั่งเมื่อเสื้อผ้าที่นัตสึกิเอามาให้เก็บนั้นดันมีของเธอเองปนมาด้วยจนโคตะต้องเอาไปคืนพร้อมทั้งต่อว่า

นัตสึกิ: ทำไมโคจังถึงมีชุดชั้นในของฉันได้ล่ะ
โคตะ: ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลยนะ! แล้วก็อย่ามองฉันสายตาแบบนั้นด้วย

แล้วโคตะก็เริ่มกินข้าวเย็นเลยดีกว่าแต่ก็ต้องเจออะไรที่คาดไม่ถึงจนต้องตะโกนลั่นบ้าน

เพื่อเธอปรุงรสแบบเผ็ดสุดๆจนโคตะลิ้นแทบชา

โคตะ: นี้ตอนทำเธอชิมดูหรือเปล่าเนี้ย!?
นัตสึกิ: ก็ชิมสิ… แต่ว่า…

โคตะที่พอเจอหน้าของนัตสึกิแบบนี้เข้าไปก็เลยโกรธไม่ลงไปเลยจึงรีบขอตัวไปอาบน้ำเลย แต่โคตะก็อดสงสัยไม่ได้เพราะวันนี้นัตสึกิเป็นอะไรไปทั้งๆที่ปกติเธอทำอะไรก็เก่งไปหมด

และพอโคตะเริ่มแช่น้ำก็ต้องร้องลั่นบ้านอีกรอบด้วยความตกใจสุดขีดเพราะเจอน้ำอาบที่คิดว่านัตสึกิน่าจะต้มไว้แล้วแต่น้ำนั้นกลับเย็นอย่างที่น้ำในฤดูหนาวควรจะเป็น(อุณหภูมิเกือบ 0 องศา) ก็เลยทนไม่ไหวต้องไปต่อว่าอีกรอบ

แต่แทนที่จะได้ต่อว่าก็เจอนัตสึกิในสภาพแปลกๆแถมหน้าของนัตสึกิยังแดงไปทั้งหน้าแถมทำตาแบบนั้นอีก

โคตะ: (อะ อะไรน่ะ… หน้าแดงแบบนั้นแถมแววตาแบบนี้อีก?)
โคตะ: (หรือว่าเธอจะชอบเรา…)

นัตสึกิที่จะไปต้มน้ำให้ใหม่แต่โคตะก็บอกจะไปทำเอง

โคตะ: (บ้าแล้วเรา)
โคตะ: (อย่างเธอไม่มีทางจะมาชอบเราหรอก)

แต่ทันทีที่โคตะคิดนั้น….

โคตะ: หืม?
โคตะ: เอ๊ะ…
โคตะ: (โอ้… ความรู้สึกของเธอนี้มันช่างร้อนจริงๆ)
โคตะ: (ร้อน!?)

แล้วนัตสึกิก็ล้มไป

โคตะ: นะ นี้ หรือว่าเธอ..

โคตะ: ตัวร้อนจี้เลย!!
โคตะ: เธอมีไข้นิ!!
นัตสึกิ: ฉันไม่เป็นไร ต้องไปอุ่นอ่างน้ำ…
โคตะ: จะห่วงเรื่องอาบน้ำทำไมตอนนี้!!
โคตะ: เธอต้องนอนพักต่างหาก…
นัตสึกิ: ฉัน… ฉันขยับตัวไม่ได้

โคตะเลยต้องแบกนัตสึกิขึ้นชั้นบน

โคตะ: จับไว้ให้แน่นๆนะ
นัตสึกิ: อืม
โคตะ: (ต้องมาแบกคนตัวใหญ่กว่าอย่างเธอนี้มันหนักชะมัด)

ในที่สุดโคตะก็พานัตสึกิมานอนที่เตียงได้สำเร็จก็เลยจะห่มผ้าให้เธอนอนพักเลย แต่นันสึกิก็บอกว่าอยากจะเปลี่ยนเสื้อก่อนเพราะถ้านอนชุดนักเรียนแบบนี้จะนอนไม่หลับ

ด้วยเหตุนี้โคตะก็เลยต้องวิ่งขึ้นบนรอบแล้วรอบเล่าเพื่อเอาทั้งเสื้อผ้า น้ำแข็ง ยาขึ้นไป

หลังจากขึ้นลงหลายรอบจนโคตะกลับมาที่ห้องนอนก็เจอภาพนัตสึกิกำลังจะถอดเสื้อพอดี โคตะก็เลยจะขอออกมาไปก่อนเพื่อให้เธอเปลี่ยนเสื้อเสร็จ แต่นัตสึกิก็ต้องขอให้โคตะช่วยเมื่อเธอพลิกตัวเองไม่ไหวก็เลยถอดเสื้อไม่ได้ โคตะก็เลยต้องช่วยอย่างช่วยไม่ได้

แล้วโคตะก็มาช่วยเช็ดตัวให้เธอและคิดว่าที่นัตสึกิทำอะไรพลาดไปหมดทั้งวันนั้นเพราะไม่สบายนี้เอง

นัตสึกิ: ….ขอบใจนะ
โคตะ: งะงั้นเธอก็นอนพักได้แล้วนะ
โคตะ: (ไหงจู่ๆก็สุภาพขึ้นมาเนี้ย?)
โคตะ: (ไม่สบายจนบุคลิกเปลี่ยนซะงั้น?)

แล้วโคตะก็เอาซุปไก่ที่โคตะทำเองมาให้นัตสึกิกินเพื่อบำรุง

นัตสึกิ: นี้เป็นครั้งแรกเลยสินะที่ได้กินอาหารฝีมือเธอ
นัตสึกิ: …..ขอโทษนะ
นัตสึกิ: ฉันเป็นเมดแท้ๆกลับ…
โคตะ: อะ เออ เธอเคยพูดแบบนั้นนิ แต่ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอก

และเพราะนัตสึกิพูดมาแบบนี้ก็เลยทำให้โคตะใจเต้นขึ้นมาอีก แล้วโคตะก็บอกให้นัตสึกินอนพักให้สบายเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดและโคตะก็จะดูแลให้จนกว่าไข้จะลดลง นัตสึกิเลยบอกขอโทษที่รบกวนโคตะอีกครั้ง

นัตสึกิ: ขอโทษนะ… ขอโทษจริงๆ….

โคตะ: (รู้ไหม ตั้งแต่เธอมาที่นี่แล้วทำงานบ้านเองทั้งหมด ฉันเองยังคิดว่าจะเป็นภาระให้เธอเกินไปด้วยซ้ำ)

แล้วในคืนนั้นโคตะก็คอยมาดูแลนัตสึกิตลอดจนดึก และก็คิดได้ว่าแบบนี้เขาจะทำยังไงเพราะตอนนี้ย้ายมานอนชั้นล่างก็จะไม่รู้ว่านัตสึกิจะเป็นอะไรยังไง

โคตะ: (อะใช่ คืนนี้มีฝนดาวตกนิ)
โคตะ: (งั้นก็ขอให้)
โคตะ: (เธอหายไวๆ)

แล้วคืนนั้นนัตสึกิก็ตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อจะไปห้องน้ำก็มาเจอโคตะที่มานอนเฝ้าหน้าห้องเลย

นัตสึกิ: โคจัง…
นัตสึกิ: ขอบคุณนะ

รุ่งขึ้นโคตะก็ตื่นขึ้นมาและได้ยินเสียงมีดจากชั้นล่างก็เลยลงมาเห็นนัตสึกิลุกขึ้นมาทำกับข้าวแล้ว

โคตะ: นี้ ไม่เป็นไรแล้วเหรอ

นัตสึกิ: อืม! ฉันหายแล้วล่ะไม่มีไข้แล้วด้วย!

จิอากิก็กลับมาพอดี

โคตะ: จริงเหรอ? เมื่อวานไข้เธอสูงมากเลยนะ…
นัตสึกิ: ฉันไม่เป็นไรแล้วไม่มีไข้แล้ว
นัตสึกิ: เห็นไหม (จิอากิเข้ามาเห็นพอดี)

จิอากิ: ฉันนึกอยู่แล้วว่านายมันก็ไม่ต่างจากหมาเลยสักนิด!!
โคตะ: ฉันไม่ผิดสักหน่อย!?

แต่ว่า…..

จิอากิ: ว๊ายยยย!! พี่.. มิโซะนี้มันทั้งเค็มทั้งเผ็ดเลยนะ!! แต่ซุปไก่นี้รสดีนะ
นัตสึกิ: อ้าว? งั้นเหรอ?
โคตะ: (สงสัยคงยังไม่หายสนิทจริงๆแหละ)

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 17

หน้าเปิด

ต่อจากตอนที่แล้ว คานาเดะก็มารอโคตะเพื่อที่จะคุยด้วย โคตะเลยเริ่มคิดวิตกไปแล้วว่าคานาเดะคงจะโกรธเขาอยู่แน่ๆโคตะก็เลยตามคานาเดะไปแต่โดยดี

โคตะที่คิดมากไปต่างๆนาๆจนถึงขนาดที่คิดว่าคานาเดะคิดจะเรียกร้องค่าเสียหายเลยด้วยซ้ำจนถึงกับเดินคอตกโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเดินเลยคานาเดะจนคานาเดะต้องทัก

และสถานที่ที่คานาเดะพาโคตะมาก็คือสวนสาธารณะ

ที่คานาเดะพาโคตะมาที่นี่นั้นเพราะมีที่ๆจะหลบไม่ให้คนอื่นเห็นได้อยู่ซึ่งก็คืออุโมงค์ที่เล่นของเด็ก

โคตะเมื่อเข้ามาแล้วก็คิดว่าควรจะเริ่มพูดเรื่องสนุกก่อนเพื่อไม่ให้เครียด แต่คานาเดะก็พูดขึ้นมาก่อนว่า…

คานาเดะ: อาทิตย์หนึ่งนับจากนี้

คานาเดะ: พวกเราอย่าคุยอะไรกันดีกว่านะ

โคตะจึงตกใจทันทีที่คานาเดะพูดแบบนี้ออกมาและรีบคุกเข่าขอโทษคานาเดะใหญ่เกี่ยวกับข่าวลือจนโคตะยอมให้คานาเดะโยนความผิดมาให้เขาก็ได้ว่าเขาบังคับให้เธอจูบเขาตอนหลับเอง

แต่ที่คานาเดะต้องการจะพูดนั้นก็แค่เพื่อที่จะสู้กับข่าวลือเพื่อทำให้ข่าวลือนั้นหายไป

ด้วยเหตุนี้โคตะก็เลยรู้ว่าคานาเดะไม่ได้โกรธอะไรเขาหรือคิดจะลงโทษเขา คานาเดะที่พอรู้ว่าโคตะคิดว่าเธอลจะทำโทษโคตะ คานาเดะก็โมโหขึ้นมาทันทีและบอกว่าคนที่ควรจะทำโทษมากกว่าคือคนที่หยอกล้อกับข่าวลือนั้น

โคตะที่พอเห็นว่าเธอไม่ได้โกรธเขาแน่และเข้าใขว่าการไม่พูดกันสักอาทิตย์น่าจะดีกว่าจริงๆเพราะหากยิ่งปฎิเสธข่าวลือก็เหมือนเติมเชื้อไฟเข้าไปใหญ่ และการไม่พูดอะไรกันก็จะทำให้คนอื่นๆเห็นว่าโคตะและคานาเดะไม่ได้ทำอะไรตามข่าวลือกันจริงๆ แต่คานาเดะก็บอกโคตะอีกว่า…

คานาเดะ: เพื่อแลกเปลี่ยนกับแบบนั้นแล้ว…

คานาเดะ: พวกเรามาคุยกันสำหรับ 1 อาทิตย์กันตอนนี้เลยเถอะนะ

พอคานาเดะพูดมาแบบนี้โคตะก็เลยพูดอะไรไม่ออกทันทีด้วยความตื่นเต้นและยิ่งคานาเดะมาอยู่ข้างๆแทบชิดกันอีกก็เลยทำให้โคตะตื่นเต้นเข้าไปใหญ่

โคตะที่พยายามจะนึกหาเรื่องคุยกับคานาเดะแต่ก็ยังนึกไม่ออกคานาเดะก็เลยพูดขึ้นมาก่อนว่า…

คานาเดะ: นี้ ไม่มีอะไรจะคุยเลยเหรอ ถามอะไรก็ได้?

คานาเดะ: ถ้าไม่มีอะไรจะพูดล่ะก็ฉันจะกลับแล้วนะ!

โคตะ: เอ๊ะ? เออ.. ถ้างั้น…

โคตะ: ธ.. เธอชอบกินอะไรเหรอ…?

คานาเดะเลยแทบทรุดเมื่อเจอคำถามสิ้นคิดของโคตะเข้า(แต่ก็ตอบอยู่ดีว่า พุดดิ้ง) แล้วตอนนั้นเองคานาเดะก็สังเกตเห็นเพื่อนผู้หญิงในชั้นเดียวกันกำลังมาพอดี

แต่เพื่อนๆก็ดูเหมือนจะมานั่งพักกันที่ม้านั่งในสวนสาธารณะกัน คานาเดะก็เลยตัดสินใจผลักโคตะให้นอนลงไปก่อน(อย่าคิดมากแค่หลบเฉยๆ >_<) เพราะถ้าใครมากเห็นทั้งคู่ตอนนี้เข้าทั้งคู่ก็จะได้เป็นข่าวลือหนักกว่าเดิมแน่

ทั้งคู่ที่พยายามจะหลบเข้าไปอีกด้านแต่โคตะก็เจอคนอยู่อีกด้านเหมือนกันก็เลยผลักคานาเดะกลับแต่ก็เกือบโผล่ไปอีกด้านอีกรอบ

ไปๆมาๆทั้งคู่เลยแทบจะขยับอะไรไม่ได้เลย

โคตะ: ซากุไรซัง นะ..หน้าเธอใกล้ไปแล้ว..

คานาเดะ: นายก็ด้วยอย่ากระซิบข้างหูฉันสิ…

โคตะ: (ชักรู้สึกยังไงไม่รู้แฮะ)

โคตะ: (ความรู้สึกดีแล้วก็นิ่มแบบนี้)

คานาเดะ: อย่าขยับแบบนี้สิ

โคตะ: (รู้สึกดีซะจน… จะไม่ไหวแล้ว…)

โคตะ: (จะคุยกันอีกนานไหมคร้าบบบบ)

สุดท้ายกว่าทั้งคู่จะออกมากันได้ก็เริ่มมืดแล้วแถมแทบจะเป็นตะคลิวกันอีก โคตะก็เลยชวนคานาเดะไปเล่นชิงช้า(แบบพูดเล่นๆ) คานาเดะก็เลยจะไปเล่นตามที่โคตะบอก

แล้วคานาเดะก็เริ่มแกว่งชิงช้าทำให้โคตะเคยคิดว่าคานาเดะเกลียดอะไรที่เด็กๆและทำให้เธอสกปรกง่าย

และภาพลักษณ์แบบนี้ของคานาเดะก็เป็นครั้งแรกของโคตะที่ได้เห็น

หลังจากนั้นโคตะก็มาแกว่งชิงช้ากับคานาเดะด้วย โคตะก็ถามคานาเดะว่า…

โคตะ: พ.. พวกเราจะ..จูบกันจริงหรือป่าว?

คานาเดะที่พอเห็นโคตะถามมาแบบนี้เธอก็เลยลงจากชิงช้าในทันที

คานาเดะ: แล้ว…

คานาเดะ: แล้วเธออยากให้เป็นแบบไหนล่ะ?

คานาเดะ: ล้อเล่นน่ะ

คานาเดะก็จะกลับทันทีโคตะก็เลยจะเดินไปส่งแต่คานาเดะก็บอกไม่ต้องและแยกกับโคตะกลับบ้านไปก่อน

โคตะที่ก็รู้แล้วว่าคานาเดะไม่ได้เกลียดเขา

แล้วโคตะก็กลับบ้านนัตสึกิที่เห็นโคตะกลับมาช้าก็เลยเป็นห่วงนิดหน่อยแต่พอเห็นหน้าของโคตะที่ดูดีจนผิดปกติก็เลยไม่ได้ห่วงมากและถามโคตะว่าไปทำอะไรมาแทน

จากนั้นในวันรุ่งขึ้นโคตะกับคานาเดะก็ไม่แม้แต่จะสบตากันโดยต่างก็ไม่สนอะไรกับสิ่งที่เพื่อนๆล้อจนผ่านไป 5 วันข่าวลือก็เริ่มจางลงไป

จนครบอาทิตย์โคตะก็มาถึงที่ห้องและเจอคานาเดะพอดี

โคตะ: อ้า เออ…

คานาเดะ: อรุณสวัสดิ์

โคตะ: อะ อรุณสวัสดิ์

จบตอน