[Spoil] Ane Doki – 16

คานาเดะที่อยู่เพียงลำพังกับโคตะที่หลับอยู่ในห้องเรียน พอคานาเดะหันซ้ายแลขวาให้แน่ใจแล้วว่าในห้องไม่มีใครอยู่แน่เธอจึงหันมาจ้องโคตะอีกครั้ง

และ…

คานาเดะ: โค…
คานาเดะ: โคตะคุง…

ในตอนนั้นเองเพื่อนของโคตะที่อยู่ชมรมเบสบอลก็ลืมรองเท้าเล่นกีฬาไว้ที่ห้องจึงรีบวิ่งมาเอาแต่ทันทีที่เปิดประตูห้องเรียนก็เจอภาพที่ไม่ได้คาดคิด…

คานาเดะ: คะ ใครนะ!?

คานาเดะ: ไม่ใช่นะ… เคนซาคุคุง!!!?
เคนซาคุ: ซากุไรกับโคตะจูบกันในห้องเรียนนนนน!!!

และเพราะเสียงตะโกนของเคนซาคุก็เลยทำให้โคตะตื่น

คานาเดะ: เข้าใจผิดแล้ว! ฉันไม่ได้จูบเขาสักหน่อย!!
คานาเดะ: ฉันแค่เข้าไปพูดใกล้ๆหน้าเขาเท่านั้นเอง…!!

โคตะ: จะ จูบเหรอ!?
คานาเดะ: อะ…

เคนซาคุ: เธอจูบแน่ๆ! ก็หน้าของซากุไรกับโคตะแนบชิดกันแบบนั้น!!
คานาเดะ: เขาพูดโกหกนะ!!
เคนซาคุ: ทุกคนฟังทางนี้ ข่าวใหญ่ๆ!
คานาเดะ: นี้!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! [เจ้าบ้า!]

เพียงช่วงเวลาไม่ถึงนาทีข่าวของคานาเดะกับโคตะก็กระจายไปทั้งชั้นเรียนอย่างรวดเร็วจนผู้ชายคนอื่นๆที่ชอบคานาเดะก็อิจฉาโคตะขึ้นมาทันที แต่โคตะนั้น…

โคตะ: (จะ…จูบ…)
โคตะ: (จริงเหรอเนี้ย….)
โคตะ: (หลับจนจำอะไรไม่ได้เลยโว้ย)
โคตะ: (นี้เราถูกจูบจริงเหรอเนี้ย~~!!?)

พอตอนกลับบ้านโคตะก็เลยเจอเพื่อนที่สนิททั้งสองอิจฉาตาร้อนกันใหญ่จนขอให้โคตะเล่ารายละเอียดมาให้หมดรวมไปถึงเรื่องรสจูบของคานาเดะ แต่โคตะก็พยายามอธิบายใหญ่ว่าตัวเองหลับอยู่และอ้างว่าคานาเดะบอกว่าเธอแค่พูดเท่านั้น

แต่ผู้เห็นเหตุการณ์อย่างเคนซาคุขอยืนยันสุดตัวเลยว่าคานาเดะจูบแน่ๆ และยิ่งคานาเดะวิ่งหนีแล้วไม่กลับมาที่ห้องอีกเป็นสิ่งยืนยันว่าคานาเดะพยายามหลบหน้าโคตะด้วย แต่โคตะก็พยายามปฎิเสธต่อจนเพื่อนพูดขึ้นว่า..

เพื่อน: ไม่เข้าใจนายจริงๆเลย นายไม่ชอบมั้งเหรอไง ฉันคิดว่านายชอบเธอซะอีก

โคตะที่เจอเพื่อนพูดมาแบบนี้ก็เลยช๊อคไปเล็กน้อยและพูดอะไรไม่ออกปล่อยให้เพื่อนพล่ามต่อไป

จนโคตะต้องสะดุดเมื่อเพื่อนโคตะบอกคิดหมายตานัตสึกิไว้ซึ่งเคนซาคุก็เห็นด้วยอย่างยิ่งแม้นัตสึกิจะอายุมากกว่าก็ตาม

แล้วเพื่อนทั้งสองคนก็คุยกันจนลืมโคตะไปเลย โคตะที่เจอเหตุการณ์ในวันนี้เข้าก็อดคิดไม่ได้ว่าทั้งๆที่เมื่อวานโคตะพยายามจะลืมนัตสึกิแล้ววันนี้ก็มาเจอเหตุการณ์นี้อีกจนเริ่มคิดฟุงซาน

 

แต่โคตะก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะจูบกับคานาเดะจริงๆเพราะจำอะไรไม่ได้เลยทั้งๆที่เคนซาคุบอกว่าเห็นแน่ๆเพราะที่โคตะจำได้นั้นก็แค่สิ่งที่คานาเดะพูดหลังจากที่เคนซาคุเริ่มไปป่าวประกาศและหน้าของคานาเดะที่แดงกรำอย่างที่โคตะไม่เคยเห็นมาก่อน

โคตะ: ถ้าเราจูบกันจริงๆ!
โคตะ: เราก็ต้องรับผิดชอบในฐานะลูกผู้ชาย….!!
โคตะ: …แต่เธอเริ่มเองฝ่ายเดียวแบบนี้?
โคตะ: เราต้องรับผิดชอบในฐานะลูกผู้ชายป่าวหว่า…???

แล้วโคตะก็กลับถึงบ้าน นัตสึกิก็ต้อนรับโคตะกลับบ้าน

โคตะที่เมื่อเจอเรื่องแบบนี้มาเลยเริ่มคิดว่านัตสึกิเคยจูบใครมาก่อนไหม… แม้จะกำลังกินข้าวเย็น(อุด้ง)โคตะก็ยังอดคิดไม่ได้เพราะนัตสึกิอยู่ม.ปลายและก็น่ารักโคตะก็เลยคิดว่าอย่างนัตสึกิคงจะเคยจูบมาแล้วแน่ๆ

แล้วโคตะก็เริ่มจ้องริมฝีปากของนัตสึกิและพิจารณาถึงริมฝีปากของเธอ

จนกระทั้ง…

จิอากิ: เดี๋ยวสิ!!
จิอากิ: ทำไมนายต้องเข้าไปจ้องหน้าพี่ฉันขนาดนั้นด้วย!?
นัตสึกิ: อยากกินสึกิมิ(โซบะใส่ไข่)แทนเหรอ?

จิอากิ: ไม่เข้าใจนายจริงเลย ทำตัวแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..

จิอากิ: นายคิดอะไรของนายอยู่กันแน่?
จิอากิ: แล้วก็
จิอากิ: นายจะแกะถั่ววางเรียกกันไว้ทำไมไม่ทราบ?
จิอากิ: ทำตัวประหลาดยังกับกำลังชอบใครอยู่งั้นแหละ!?
โคตะ: ปะ เปล่านะ!!
จิอากิ: ใช่จริงๆด้วยสิท่า…
โคตะ: ……..
โคตะ: ไม่ใช่เรื่องชอบใครสักหน่อย..
โคตะ: เรื่องจูบต่างหาก…

จิอากิ: จะ จูบบบ~~~~~!??
จิอากิ: นายกำลังพูดเรื่องที่เกิดขึ้นที่ร้านกาแฟนั้นใช่ไหม!? ฉับบอกแล้วไงว่านั้นมันอุบัติเหตุ!!
โคตะ: ผิดแล้ว ฉันพูดเรื่องที่จูบริมฝีปากต่างหาก…
จิอากิ: ก่อนจะพูดเรื่องจูบต้องพูดเรื่องผู้หญิงก่อนสิ! อะไรของนายกันเนี้ย!!
จิอากิ: ทำไมนายถึงคิดแต่เรื่องพิเรณๆแบบนี้อยู่เรื่อย…..!!
โคตะ: พอสักที ขนาดฉันเองยังไม่รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ
นัตสึกิ(พึ่งอาบน้ำเสร็จ): จิอากิถึงวัยนั้นแล้วสินะ?

วันต่อมาโคตะก็มาโรงเรียนโดยที่เมื่อคือก็นอนไม่ค่อยหลับเหมือนเดิม

แต่พอมาถึงห้องแม้จะง่วงก็ง่วงไม่ลงเมื่อเจอเพื่อนๆมารุมโคตะในฐานะแฟนของคานาเดะที่สร้างเรื่องอื้อฉาวไปเมื่อวานนี้ เคนซาคุเองที่พอเห็นโคตะมาก็รีบบอกโคตะให้ออกไปก่อนและขอโทษที่เมื่อวานตะโกนกระจายข่าวไป

โคตะในตอนนั้นก็เริ่มสังเกตเห็นคานาเดะที่กำลังพยายามแก้ความเข้าใจผิดยกใหญ่อยู่ภายในห้องแต่พอเห็นโคตะเธอก็หลบหน้าหลบตาโคตะทันที

แถมตลอดทั้งวันไม่ว่าเวลาไหนคานาเดะก็พยายามหลบหน้าโคตะตลอดจนเพื่อนโคตะคิดว่าคานาเดะแอบชอบโคตะอยู่แน่นอนจนโคตะไม่อยากจะเชื่อ

โคตะที่คิดว่าหากคานาเดะไม่ได้จูบเขาจริงเธอก็ไม่น่าจะหลบหน้าเขา แต่หากเธอจูบจริงๆโคตะก็คิดว่าทำไมเธอต้องปฎิเสธขนาดนั้นด้วย แต่สิ่งที่โคตะรู้อย่างแน่นอนในตอนนี้ก็คือคานาเดะทุกข์ใจกับเรื่องนี้จนโคตะอยากที่จะให้ข่าวลือนี้ซ่าลงไปเร็วๆ

และระหว่างที่โคตะกลับบ้านนั้น…

โคตะก็มาเจอคานาเดะที่ยืนรอโคตะอยู่

คานาเดะ: ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย… พอจะมีเวลาไหม…?

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 15

เปิดตอน คานาเดะที่เป็นหัวหน้าในการจัดงานโรงเรียนก็ได้มติว่าจะทำบ้านผีสิงซึ่งผิดจากจุดหมายเดิมที่เธอคิดอยากจะทำแผนงานเกี่ยวกับความรักอย่างช่วยไม่ได้(เพราะเสียงส่วนใหญ่) และเมื่อครูประจำชั้นขออาสาผู้มาช่วยงานโคตะก็อาสาทันที

หน้าเปิด

พวกเพื่อนๆในห้องบางคนที่อยู่ชมรมอย่างกีฬาหรือศิลปะก็ไปช่วยงานของชมรมเหลือเพียงบางคนที่อาสาและว่างมาประชุมเตรียมงานเพื่อทำบ้านผีสิง โดยเพื่อนคนหนึ่งที่นั่งประชุมข้างโคตะก็สงสัยที่ทำไมคานาเดะถึงอยากทำแนวเกี่ยวกับความรักซะเหลือเกินจนสงสัยว่าเธอกำลังชอบใครอยู่กันแน่ แต่โคตะก็ไม่ได้สนใจอะไรที่เพื่อนคนนั้นพูด

หลังจากนั้นโคตะที่กลับมาถึงบ้านก็เห็นว่ายังไม่มีใครกลับมาเลยเพราะประตูล็อคอยู่ แต่ตอนนั้นเองที่นัตสึกิก็โผล่พรวดเข้ามาทางด้านหลังโคตะจนโคตะตกใจ

นัตสึกิ: ยินดีต้องรับกลับจ๊ะ โคจัง
นัตสึกิ: พอดีประชุมสภานักเรียนนานกว่าปกตินะเลยกลับมาช้า..
นัตสึกิ: เดี๋ยวจะไปรีบทำข้าวเย็นให้ ยกโทษให้ด้วยนะ

แต่โคตะนั้นกลับไม่พูดอะไรกับนัตสึกิเลยสักคำแถมยังไม่สบตาด้วย

นัตสึกิ: อ้าว.. ทำไมทำตัวเย็นชาแบบนั้นล่ะ

โคตะที่หนีนัตสึกิขึ้นห้องตัวเองมาพอมาถึงห้องก็แทบทรุดกับอาการใจเต้นของตัวเอง

โคตะ: นี้มันอะไรกันเนี้ย.. ต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย!

หลังจากนั้นเวลาอาหารเย็น
นัตสึกิ: นี้โคจัง.. พวกเราก็ทำความรู้จักกันมาหลายเดือนแล้วนะ
นัตสึกิ: ตกลงจะยอมอาบน้ำด้วยกันกับฉันหรือยัง?

โคตะที่เจอถามแบบนี้เข้าไปก็เลยแทบล้ม

จิอากิ: อะไรกันนักหนาเนี้ยพี่ พูดแบบนี้ซ้ำๆซากๆทุกวัน
โคตะ: เงียบไปเลย!
นัตสึกิ: งั้นเอางี้ไหมล่ะ…
นัตสึกิ: นับจากนี้พวกเราก็มานอนเตียงเดียวกันคืนนี้เลยเป็นไง?
จิอากิ: กรี๊ดดดดด!!
จิอากิ: พี่พูดอะไรแบบนี้ได้ไงกัน!
นัตสึกิ: ก็ตอนนี้มันเริ่มจะหนาวแล้วนะพี่ก็เลยอยากจะให้โคจังมาช่วยทำให้ร่างกายอุ่นขึ้นเท่านั้นเอง…

โคตะก็ขอปฎิเสธเสียงแข็งว่าจะไม่นอนหรืออาบน้ำกับนัตสึกิแน่นอน

จากนั้นโคตะก็เข้ามาอาบน้ำ(แน่นอนว่าคนเดียว)ก็บ่นนัตสึกิที่ถามได้ทุกทีทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขาต้องปฎิเสธและยิ่งจิอากิมาอยู่ด้วยถึงเขาจะตกลงก็ทำไม่ได้..

โคตะ: เดี๋ยวสิ… ถ้าเราตอบตกลงไปจริงๆ เธอก็ต้องมาลงอ่างกับเราด้วยนะสิ

แล้วจินตนาการของโคตะก็เริ่มโลดแล่น….

โลดแล่นไปเรื่อยๆ………..จนโคตะมารู้ตัวอีกทีก็เกือบจมน้ำในอ่างไปแล้ว

โคตะพออาบน้ำเสร็จก็ยังคงไม่เข้าใจตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นและเริ่มเผชิญกับความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้ว จึง…

โคตะ: นับจากวันนี้ฉันจะมานอนที่ห้องนี้
โคตะ: เดี๋ยวฉันจะไปเอาที่นอนมาเอง
นัตสึกิ: เอ๊ะ~~~!!?
จิอากิ: อะไรเนี้ย? ไหงจู่ๆก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษตอนนี้ล่ะ

ว่าแล้วโคตะก็จัดแจงยกที่นอนมาปูที่ห้องนั่งเล่น แต่นัตสึกิก็พยายามเกลี้ยกล่อมโคตะใหญ่

นัตสึกิ: นอนคนเดียวน่าเบื่อนะ
โคตะ: ไม่สักหน่อย
นัตสึกิ: แล้วโคจังจะทำยังไงถ้าผีโผล่มาล่ะ?
โคตะ: ผีมีที่ไหนกัน..

นัตสึกิ: แล้วถ้าโคจังจะไปห้องน้ำตอนกลางคืนเดี๋ยวจะไม่มีใคร….
โคตะ: ฉันจะนอนแล้วเชิญออกไปได้แล้ว

นัตสึกิ: ถ้ารู้สึกเหงาเมื่อไรก็กลับมาได้ทุกเมื่อเลยนะ

นัตสึกิที่ไม่หยุดสักที่โคตะก็เลยปิดประตูไล่เลย และที่โคตะทำแบบนี้ก็เพื่อออกห่างจากนัตสึกิและพยายามไม่คิดเรื่องของเธอและไม่ต้องกลัวว่าเธอจะตกจากเตียงลงมาทับด้วย

แต่โคตะก็เริ่มนึกถึงคำพูดของนัตสึกิที่ชวนโคตะนอนบนเตียงด้วยและคิดว่าเดี๋ยวนัตสึกิก็ต้องมาหาแน่ๆแม้เขาจะบ่นว่าน่ารำคาญ

แต่โคตะก็คิดว่าสุดท้ายนัตสึกิก็ต้องมานอนด้วยอยู่ดี

แต่แล้วเวลาผ่านไปยังไงนัตสึกิก็ไม่ได้มาตามที่โคตะคิดจนกระทั้งดึกก็ยังไม่มา

โคตะที่คิดว่ายังไงนัตสึกิก็ต้องมาแม้เขาจะหลับไปพอตื่นขึ้นมาก็ต้องเจอนัตสึกิมานอนข้างๆแน่จนกระทั้งโคตะหลับไปจริงๆ(หลับไปตอนตี1ครึ่ง)จนเช้า

โคตะก็เจอจิอากิมาปลุกและก็ออกอาการช็อคเล็กน้อยที่นัตสึกิไม่มาตามที่เขาคิด

หลังจากนั้นที่โรงเรียน โคตะก็ต้องมาช่วยงานด้วยอาการง่วงนอนเพราะนอนดึกเพื่อรอนัตสึกิ จนมารู้ตัวเอาตอนนี้ว่าถ้าคิดแบบนี้ก็เท่ากับอยากให้นัตสึกิมานอนด้วยจริงๆเลยพยายามที่จะปฎิเสธตัวเองใหญ่

ในตอนนั้นเพื่อนๆของโคตะที่ช่วยเตรียมงานก็เห็นว่าอุปกรณ์มีไม่พอก็เลยคิดว่าจะไปซื้อมาเพิ่ม

คานาเดะก็เลยใช้โอกาสนี้…

คานาเดะ: งะงั้นฉันวานไปซื้อหน่อยได้ไหม..
คานาเดะ: พวกเธอสามคน
คานาเดะ: ฉันจะอยู่ทำต่อที่นี่กับโคตะคุงเอง
เพื่อนหญิง1: เอางั้นเหรอ
เพื่อนหญิง2: งั้นพวกเราจะรีบไปรีบกลับละกันนะ
คานาเดะ: จะใช้เวลามากหน่อยก็ไม่เป็นไรนะ

พอทุกคนไปแล้วคานาเดะก็…

คานาเดะ: ละ เหลือแต่พวกเราแล้วนะโคตะคุง

แต่หารู้ไม่ว่าโคตะนั้นง่วงไม่ไหวจนเผลอหลับไปแล้ว

คานาเดะ: ทะทำไมต้องมานอนเอาตอนนี้ด้วยล่ะ
คานาเดะ: ทั้งที่เป็นโอกาสดีที่เราอุตส่าห์หามาแท้ๆ
คานาเดะ: โคตะคุง ตื่น ตื่นสิ…
โคตะ: อืนนนน…..

วินาทีนั้นคานาเดะก็เริ่มความคิดบางอย่างขึ้นมาและเริ่มกลืนน้ำลาย

คานาเดะ: โค…
คานาเดะ: โคตะตุง….

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 14

หน้าเปิด

เปิดตอน ในวันอาทิตย์ เวลา 11:03น. โคตะต้องมารอจิอากิอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแต่เขากลับต้องนัดเจอกันข้างนอก

[ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้]
จิ อากิที่พยายามเลือกชุดที่จะใส่แต่ก็ไม่รู้จะใส่อะไรแถมผมก็ยังยุ่งอีกต่าง หากทั้งๆที่โคตะเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว จิอากิที่รำคาญก็เลยให้โคตะไปรอที่โรงหนังก่อนเลย

ด้วยเหตุนี้โคตะก็เลยต้องมารอจิอากิข้างนอกพร้อมกับถอนหายใจที่ต้องมารอก่อนอย่างช่วยไม่ได้

โคตะ: ลงท้ายเราก็ต้องออกมารอก่อนจนได้ 

และระหว่างที่ยืนรอนั้นเองก็มีคู่หนุ่มสาวคู่หนึ่ง ข้างๆโคตะที่ฝ่ายหญิงมาช้าทั้งๆที่เป็นเดทครั้งแรกแต่ฝ่ายชายก็บอกว่าพึ่งมา ถึงเหมือนกัน(แต่จริงๆยืนข้างๆโคตะนานแล้ว) เลยทำให้โคตะรู้สึกคิดมากขึ้นมาทันทีและบอกกับตัวเองว่าไม่ได้มาเดทสักหน่อย

แล้วตอนนั้นเองที่จิอากิก็วิ่งมาพอดี 

จิอากิ: เฮ้อ…
จิอากิ: โทษนะที่มาช้า
โคตะ: (เลือกชุดแบบมาเที่ยวกับผู้ชายจริงๆอะ…)
จิอากิ: ….มองอะไรมิทราบ
โคตะ: เอ๊ะ? อา เออ..
โคตะ: ก็แค่ตกใจนิดหน่อยที่เธอใส่ชุดแบบนี้มา
จิอากิ: ก็ฉันเป็นผู้หญิงนิก็ต้องชอบชุดแบบนี้อยู่แล้ว
จิอากิ: งั้นก็รีบๆไปดูหนังแล้วกลับบ้านกัน

แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นไปโรงหนังกันทันที 

จิอากิก็บอกว่าโดยส่วนมากตั๋วหนังที่ได้จากของรางวัล ก็จะออกแนวหนังธรรมดาๆทั่วไป แต่เมื่อโคตะกับจิอากิไปดูที่รอบก็เลยรู้ว่าพึ่งจะฉายไปพอดี

โคตะ: เห็นปะ! เพราะเธอมาช้า
โคตะ: แถมรอบต่อไปก็ต้องรออีกชั่วโมงด้วย…
จิอากิ: ขะ.. ขอโทษ…
จิอากิ: ฉันผิดเอง

ในเมื่อต้องรออย่างช่วยไม่ได้โคตะก็เลยชวนไปเกมเซ็นเตอร์เพื่อฆ่าเวลา 

และภายในเกมเซ็นเตอร์ส่วนใหญ่ก็จะมีเกมหยิบตุ๊กตา อยู่หลายตู้แต่จิอากิก็บอกเลยว่าตัวเธออายุเกินกว่าที่จะมาอยากได้ตุ๊กตา สัตว์แล้ว แต่พูดไม่ทันไรจิอากิก็มาหยุดดูอยู่ที่ตู้ๆหนึ่ง

โคตะ: ตัวนั้นเหรอที่เธออยากได้
จิอากิ: หาาาา
จิอากิ: เปล่าสักหน่อย ฉันแค่หยุดดูเท่านั้นเอง
โคตะ: ตกลง! งั้นมาเอาให้ได้สักตัวละกัน!
จิอากิ: ไม่จำเป็นต้องเอาก็ได้…. 

หลังจากนั้นเวลาผ่านไปจนหนังจบรอบโคตะก็หยิบได้มาตัวหนึ่งพอดีโดยใช้เงินไปแค่ 200 เยนและโคตะก็ให้จิอากิ

แต่ก็ได้เวลาหนังรอบต่อไปพอดีทั้งคู่เลยคิดว่าต้องรีบไปแล้ว 

แต่ด้วยเหตุนี้จิอากิก็เลยต้องทนอายแบกตุ๊กตาหมีที่ ใหญ่พอๆกับตัวเธอฝ่าผู้คนเข้าไปในโรงหนังจนว่าโคตะที่หยิบมาจนทำให้เธออาย ที่ต้องทนคนอื่นที่มองเธอกันหมด แต่แล้วหนังก็เริ่ม

 

แต่หนังที่โคตะเจอที่ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเพียงหนังรัก ธรรมดาๆที่จิอากิคิดไว้ก่อนหน้านี้ว่าน่าจะเป็นแนวทางให้โคตะได้ แต่กลับต้องมาเจอฉากเลิฟซีนอายุอย่างโคตะไม่ควรถึงวัยที่จะดูจนโคตะต้องปิด ตาไม่กล้าที่จะดู จิอากิก็ถึงกับบ่นนัตสึกิว่าไม่ยอมตรวจสอบประเภทหนังก่อนเอามาให้ดูเลย

แต่หลังจากที่ดูๆไปหนังก็เริ่มเศร้าจนโคตะน้ำตาไหล แต่โคตะก็เหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้จึงหันไปดู 

ก็เจอจิอากิที่กำลังอินกับหนังจนร้องไห้ก็เลยทำให้โค ตะไม่กล้ามองหน้าจิอากิ แต่เมื่อดูจนจบโคตะก็ไม่คิดว่าหนังเรื่องนี้จะช่วยเรื่องของความรักของเขา ได้ว่ากำลังชอบใครอยู่ แต่นั้นกลับทำให้โคตะได้เห็นสิ่งอื่น

 

นั้นคือภาพของจิอากิที่กำลังกอดตุ๊กตาหมีที่ดูเหมือน หญิงสาวในชุดกระโปรงกว่าที่เห็นก่อนหน้านี้ แต่ถึงกระนั้นในขณะที่กำลังเดินออกจากโรงจิอากิก็ยังบอกแค่ว่าก็เหมือนหนัง ทั่วไปเลยทำให้โคตะคิดว่าส่วนที่น่ารำคาญของจิอากิก็ยังไม่เปลี่ยน

แล้วทั้งสองคนที่กำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้น

โคตะ: ไม่ร้องไห้ต่อแล้วเหรอ?

 

จิอากิ: วะ ว่าไงนะ พูดเรื่องอะไรของนาย
โคตะ: ไม่ต้องปิดหรอก ฉันเองก็ยังร้องเลย
จิอากิ: เรื่องอะไรฉันต้องร้องไห้เพราะหนังที่เน้นแต่เนื้อเรื่องด้วย
โคตะ: จริงอะ
จิอากิ: ว่าแต่นายเถอะ..
จิอากิ: พอเจอฉากอย่างว่าก็ยิ้มปากฉีกเลยนิ
โคตะ: เปล่าสักหน่อย
จิอากิ: เชื่อได้ที่ไหน ผู้ชายที่ไหนก็ชอบแต่เรื่องพวกนี้
จิอากิ: คิดแต่เรื่องต่ำๆแบบนี้ทั้งนั้น

แล้วตอนนั้นโคตะก็ต้องช็อคเมื่อจิอากิเริ่มแบกตุ๊กตาหมีขึ้นหลัง

โคตะ: อะ เออ…
จิอากิ: อะไรของนาย
โคตะ: รู้สึกว่าตอนที่เธอแบกตุ๊กตาหมีตอนนั้นทุกคนเขาคงเห็นกกน.เธอแบบนี้ละมั้ง
จิอากิ: กะ กรี๊ดดดดดดด!! 

จิอากิ: อย่ามองนะ เจ้าหมาบ้า!! ไม่น้า! อีตาโรคจิต!!
โคตะ: ใจเย็นๆก็ได้…

และพอจิอากิเอาตุ๊กตาหมีออกจากหลังได้สร้อยของเธอก็หลุดตกลงไปในแม่น้ำเข้า 

จิอากิเลยรีบลงมาตามหา

โคตะ: หาไม่เจอแล้วล่ะ มันสำคัญมากเลยเหรอ 

โคตะ: เฮ้..
โคตะ: อะ.. 

จิอากิที่กลับมาถึงบ้านโคตะก็รีบขึ้นห้องทันทีโดยไม่สนนัตสึกิ

จิอากิ: ก็ใช่นะสิ…
จิอากิ: มันสำคัญกับฉันมาก
จิอากิ: ทำไมเราถึงใส่มันไปวันนี้นะ
จิอากิ: พยายามแต่งตัวอย่างดีที่สุดเพื่อเจ้าบ้านั้น… 

จิอากิ: บ้าจริงๆเลยเรา…..

หลังจากนั้นโคตะก็กลับมาถึงบ้านตอนมืดจนนัตสึกิที่พอเห็นโคตะเปียกเละกลับมาก็เลยรีบไปเตรียมอ่างอาบน้ำให้ทันที

 

และพอจิอากิตื่นขึ้นมา…

จิอากิ: เจ้านั้น….
จิอากิ: …ทำไม
จิอากิ: ทำไมยังเอาตุ๊กตานี้….

จิอากิ: พี่!! เจ้านั้นอยู่ไหน…!?
นัตสึกิ: ตื่นแล้วเหรอ 

นัตสึกิ: โคจังล่ะก็อยู่นั้นไง…
จิอากิ: ในนี้เหรอ!
จิอากิ: ฉัน..
จิอากิ: ฉันอยากจะขอบคุณนายที่ยัง…..
จิอากิ: อะไรเนี้ยยยยยย!!
จิอากิ: รีบๆใส่กางเกงในของนายเดี้ยวนี้เลยนะ…..!!
โคตะ: เธอนั้นแหละเข้ามาทำไม… เลิกจ้องสักที…!!

จบตอน 

[Spoil] Ane Doki – 13

หน้าเปิด

โคตะและเพื่อนๆโคตะที่มาเจอคานาเดะตัดผมทรงใหม่ก็เลยแตกตื่นกันใหญ่เพราะไม่เคยเห็นคานาเดะไว้ผมทรงอื่นมาก่อนจนใครต่อใครคิดว่าคานาเดะไปเจอเรื่องช็อคอะไรมาจนต้องเปลี่ยนทรงผม แต่คานาเดะก็บอกว่าเพียงแค่อยากเปลี่ยนอิมเมจนิดหน่อยเท่านั้น

และนั้นก็คือเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เปลี่ยนไปในเทอม 2 นี้ของโคตะ

หลังจากนั้นคานาเดะที่มาเป็นตัวแทนห้องเพื่อจัดการดำเนินงานโรงเรียนที่จะมาถึงในเดือนพฤศจิกายนนี้ (รู้สึกเรื่องนี้จะดำเนินเรื่องตามเวลาจริงๆแฮะ) แต่ทุกคนในห้องก็คิดว่าปัญหาก็คือจะทำอะไรในงานกันดีแต่นั้นไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใดเมื่อคานาเดะเตรียมคิดไว้แล้วซึ่งนั้นก็คือ…

คานาเดะ: นั้นก็คือ ความรัก! (ทุกคนในห้องอึ้งจนพูดไม่ออก)
ครูประจำชั้น: ความรัก!?
คานาเดะ: ก็เมื่อคิดถึงงานเทศกาลแล้วมันก็ต้องชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ที่นำพาให้เกิดความรักใช่ไหมล่ะ
คานาเดะ: ฉันก็จะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้บอกเขา…..
ครูประจำชั้น: อ้อ… กำลังเล่นมุมอยู่สินะ
คานาเดะ: หนูจริงจังนะค่ะ!!!
เพื่อนโคตะ: รู้สึกซากุไรแนวใหม่นี้จะเป็นความรักสิงั้นสินะ

แต่พอพูดถึงเรื่องความรักโคตะกลับคิดไปถึงหน้าของนัตสึกิขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งใจ

โคตะ: ทำไม… ทำไมเราถึงคิดถึงเธอขึ้นมาได้ฟะ!!?

โคตะที่ไม่ว่าคิดยังไงก็คิดว่านัตสึกิที่ออกจะเห็นแก่ตัวและชอบเป็นคนนำและยิ่งกว่านั้นก็ยังเป็นคนแปลกหน้าด้วยยิ่งกว่านั้นอายุก็ยังมากกว่าตัวเขาถึง 4 ปี

เมื่อโคตะกลับมาก็ทักทายตามปกติเช่นเดียวกับนัตสึกิที่ก็ยังตอบรับแบบร่าเริงเช่นเคย

ระหว่างที่นัตสึกิทำอาหารอยู่นั้นโคตะก็มานั่งเหม่อลอยจ้องนัตสึกิโดยที่ก็คิดถึงนิสัยของนัตสึกิต่อ

แล้วจู่ๆนัตสึกิก็ทำแครอทตกจนต้องก้มเก็บ แต่เพราะกระโปรงนักเรียนที่สั้นก็เลยทำให้โคตะเจอภาพบาดตาอีกรอบ

โคตะก็เลยเริ่มจะคิดว่าเพราะเหตุนี้หรือป่าวที่ทำให้เขาคิดถึงนัตสึกิอยู่เรื่อย และตอนนั้นจิอากิก็กลับมาพอดีและเริ่มสังเกตโคตะที่แปลกไป

วันรุ่งขึ้นพอโคตะมาถึงห้องเรียนก็เจอกับคานาเดะที่พอเจอหน้าโคตะก็ทักทายอรุณสวัสดิ์ทันที

แต่พอพูดเสร็จคานาเดะก็รีบวิ่งหนีโคตะไปซะงั้นจนโคตะงง

โคตะ: (คุณซากุไรเองก็น่ารักดี)
โคตะ: (ถ้าแบบนั้น…. ทำไมเราถึงได้สับสนแบบนี้…)
โคตะ: (ใครที่เราชอบกันแน่?)

หลังเลิกเรียน จิอากิที่แยกกับเพื่อนแล้วก็มาเจอโคตะที่กำลังนั่งถอนให้ใจอยู่จิอากิก็เลยเข้ามาทักโคตะว่าทำไมถึงมานั่งตรงนี้คนเดียว

จิอากิที่สังเกตได้ว่าโคตะไม่ว่าจะอยู่บ้านหรือนอกบ้านก็ถอนหายใจตลอดจนเธอรู้สึกรำคาญ โคตะก็เลยบอกว่านั้นก็เพราะจิอากิเป็นต้นเหตุเอง (จากตอนที่ 11) แต่จิอากิจำไม่ได้ว่าพูดอะไรที่ทำให้โคตะเป็นแบบนี้ทำให้โคตะรู้สึกโมโหจิอากิขึ้นมานิดๆ

แต่ตอนนั้นเองฝนก็ตกลงมาจิอากิก็เลยบอกให้โคตะรีบเข้าไปหลบฝนกันในร้านคอฟฟี่ช็อปกันก่อน

เมื่อเข้ามาแล้วจิอากิก็เลยสั่งชานมมาเป็นเครื่องดื่มๆรอฝนหยุดและพูดเข้าเรื่องเดิมที่ทำให้โคตะกลุ่มใจกันต่อ จิอากิที่บอกให้โคตะพูดถึงสาเหตุนั้นซะโคตะก็เลยยอมพูดแต่โดยดี

โคตะ: อะไร…ที่ประมาณว่า…ชอบใครสักคน….
จิอากิ: เข้าใจล่ะ ชอบใครบางคนอยู่สินะ หืม?

จิอากิ: เอ๊ะ~~~~~!!!?
จิอากิ: อยู่แค่ม.ต้นปี1เนี้ยนะ นายนี้มันน่าเกียจจริงๆ
โคตะ: ก็เธอเป็นคนเริ่มเองไม่ใช่เหรอไง!!
จิอากิ: แล้วทำไมต้องมาว่าฉันด้วย!?
โคตะ: ฉันแค่บอกว่าอะไรที่เหมือนกับชอบใครบางคนเองนะ!
โคตะ: เธอเองก็อยู่ม.ต้นปี3แล้ว เธอเองก็น่าจะมีคนที่เล็งๆไว้เหมือนกันแหละน่า!
จิอากิ: หา…
โคตะ: อะไรนี้เธอไม่เคยเลยเหรอไง? อ้อลืมไปว่าเธอเรียนโรงเรียนหญิงล้วนนิ
จิอากิ: ใครว่า! ต้องเคยอยู่แล้วสิ!! ก็ฉันแก่กว่านายก็ต้องมีประสบการณ์มาบ้างอยู่แล้ว!!

และด้วยเหตุนี้จิอากิก็ยอมจะเป็นที่ปรึกษาความรักให้กับโคตะก็ได้แต่โคตะก็ไม่ค่อยอยากจะให้จิอากิช่วยเรื่องนี้เท่าไร

และตอนนั้นเองเพื่อของขิอากิที่เข้ามาหลบฝนก็มาเจอกับจิอากิเข้าโดยบังเอิญและก็สังเกตเห็นโคตะกำลังนั่งโต๊ะเดียวกับจิอากิเข้าก็เลย…

เพื่อนจิอากิ: คนๆนี้…
เพื่อนจิอากิ: คือแฟนของฮากิวาระงั้นเหรอ?
จิอากิ: หา?
จิอากิ: จะบ้าเหรอ! ดูดีๆสิ เจ้านี้อยู่แค่ปี1เองนะ ปี1เอง!!
เพื่อนจิอากิ: แต่ เธอก็กำลังเดทอยู่ใช่ไหมล่ะ?
จิอากิ: ไม่ใช่สักหน่….
จิอากิ: เอ๊ะ? (จิอากิเอามือค้ำโต๊ะแต่มือลืนจนกำลังจะล้ม)

เพื่อนจิอากิ: กะ….

เพื่อนจิอากิ: ว้ายยยยกรี๊ดดดด!!! (ประมาณว่าเจอช๊อตเด็ดสุดๆเข้าพอดี)

จิอากิที่อายสุดๆก็ลุกขึ้นมาแล้วก็ต่อย(ย้ำว่าต่อย)ใส่หน้าโคตะทันที

จิอากิ: นี้มันก็แค่อุบัติเหตุเท่านั้นนะ!!!  (แล้วเธอจะต่อยทำไมเล่า)
เพื่อนจิอากิ: ฮากิวาระ…

หลังจากนั้นโคตะก็กลับมาบ้านโวยวายใส่จิอากิยกใหญ่เพราะทั้งโดนต่อยโดยไม่ได้ทำอะไรทั้งต้องจ่ายค่าเครื่องดื่มถึงจะโชคดีที่ไม่โดนเรียกค่าเสียหายด้วย แต่จิอากิก็ไม่สนเพราะเพื่อนๆเข้าใจผิดไปแล้วเรื่องโคตะกับเธอ

นัตสึกิที่พอเห็นทั้งคู่แบบนี้ก็คิดว่ายังเข้ากันได้ไม่เปลี่ยนจนจิอากิขอเถียงขาดใจ

แล้วนัตสึกิก็ยื่นซองบางอย่างมาให้ซึ่งภายในมีตั๋วดูหนังอยู่จากการที่นัตสึกิชนะรางวัลล็อตเตอร์รี่ซุปเปอร์มาเก็ตมาหมาดๆ แต่เพราะนัตสึกิไม่ว่างวันอาทิตย์พอดีก็เลยอยากให้ทั้งสองคนไปแทน

แต่ทั้งคู่ที่เจอแบบนี้เข้าก็เท่ากับว่าเหมือนการเดทไม่มีผิด

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 12

โคตะที่เห็นว่าคานาเดะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาแต่ขณะที่พูดนั้น….

คานาเดะ: ฉันช….

แต่วินาทีนั้นโคตะจู่ๆก็คิดถึงเรื่องของนัตสึกิขึ้นมา

คานาเดะ: ช…

คานาเดะ: ชอบดอกไม้ไฟชุดสุดท้ายนี้จัง เห็นด้วยไหมโคตะคุง!

แล้วคานาเดะก็อ้างว่าหิวขึ้นมาเลยเป็นการเปลี่ยนเรื่อง จากนั้นทั้งสองคนก็กลับ

โคตะกับคานาเดะที่คุยกันเรื่องความยอดเยี่ยมของงานเทศกาลจนถึง
ทางแยกบ้านโคตะกับคานาเดะ คานาเดะจึงขอตัวเท่านี้และขอบคุณโคตะที่พามา

พอโคตะเดินไปแล้ว

คานาเดะ: ฉันพูดออกไปไม่ได้…
คานาเดะ: ทันทีที่ฉันเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนกังวลของเธอ

แต่ทางโคตะที่รู้สึกเหมือนว่าคานาเดะจะสารภาพรักจึงเหมือนกับความฝันเพราะเธอเป็นถึงไอดอลของชั้นปีเลย

และพอโคตะเดินกลับมาถึงบ้านก็เจอนัตสึกิในชุดยูกาตะมานั่งอยู่หน้าบ้าน พอโคตะถามว่าทำไมถึงมานั่งอยู่หน้าบ้านนัตสึกิก็เลยบอกว่ารู้สึกเบื่อที่ต้องรออยู่ในบ้านคนเดียวก็เลยออกมารอโคตะกลับมา

โคตะเลยถามว่าจิอากิไปไหนนัตสึกิก็เลยบอกว่าเพราะใกล้เปิดเทอมแล้วก็เลยกลับไปเอาหนังสือเรียนมา

และพอโคตะดูชุดของนัตสึกิก็ใจเต้นขึ้นมาแต่ก็ยังพยายามปฎิเสธตัวเองและถามเรื่องชุดของนัตสึกิต่อ

นัตสึกิก็เลยบอกว่านั้นเพราะเพื่อนๆของโคตะมาและขออยากเห็นนัตสึกิในชุดยูกาตะบ้างและยิ่งดูดอกไม้ไฟจากที่ระเบียงได้ด้วย จากนั้น..

นัตสึกิ: แล้วเดทงานเทศกาลกับคานาเดะจังเป็นยังไงบ้าง
โคตะ: …..ก็ไม่มีอะไรนิ…

เมื่อนัตสึกิเห็นโคตะทำหน้าแบบนั้นก็เลยรีบเข้ามาถามทันที

นัตสึกิ: พวกเธอทะเลาะกันงั้นเหรอ?
โคตะ: เปล่าสักหน่อย
นัตสึกิ: งั้นเกิดอะไรขึ้น? บอกมาให้หมดเลยนะ!

แต่ตอนนั้นโคตะที่รู้สึกว่าหน้าอกนัตสึกิมาโดนก็เลย..

โคตะ: ปะ ปล่อยฉันนะ…..!!

โคตะ: ขะ ขอโทษ….
นัตสึกิ: โคตะโมโหสุดขนาดนี้…
นัตสึกิ: ความสัมพันธ์ของพวกเรากำลังแย่งั้นเหรอ…

แล้วตอนนั้นฝนก็ตกลงมานัตสึกิก็เลยให้โคตะรีบเข้าบ้านและไปอาบน้ำก่อน

หลังจากโคตะอาบน้ำเสร็จก็มาเจอนัตสึกิกำลังกินทาโกะยากิที่เขาซื้อมาเพราะนัตสึกิคิดว่าโคตะซื้อกลับมาให้ โคตะที่เจอนัตสึกิพูดแบบนั้นเลยไม่พูดอะไรอีกและมานั่ง แต่พอทันทีที่นั่งโทรศัพท์ก็ดังจนโคตะสะดุ้ง

คนที่โทรมาก็คือแม่ของคานาเดะเพื่อถามถึงคานาเดะ พอโคตะรู้ว่าคานาเดะยังไม่กลับก็เลยออกไปตามหา

แต่ก่อนที่โคตะจะออกไปนัตสึกิก็เอามือถือกับร่มอีกคันให้โคตะและนัตสึกิก็จะช่วยตามหาด้วย

โคตะ: เธอรู้สึกแปลกไปตั้งแต่ตอนนั้น
โคตะ: ทั้งที่รู้แบบนั้นแล้วทำไมเราถึงปล่อยให้เธออยู่คนเดียวนะ

โคตะกับนัตสึกิที่ออกมาตามหาจนถึงโรงเรียนแต่โรงเรียนก็ปิดอยู่แม่ของเธอก็โทรไปหาบ้านเพื่อนคนอื่นแล้ว…

และตอนนั้นนัตสึกิก็นึกอะไรออกจึงไปอีกที่หนึ่งทันที นั้นคือลานจอดรถที่นัตสึกิได้เจอคานาเดะครั้งแรกและเป็นที่ๆโคตะช่วยคานาเดะไว้

โคตะ: ที่นี่เป็นที่ๆเราช่วยคานาเดะจัง…
โคตะ: ถ้าเธออยู่ที่นี่จริงๆ
โคตะ: เธอกำลังรอให้ฉันมาช่วยเธออีกครั้งงั้นเหรอ?

แล้วนัตสึกิก็เจอคานาเดะ

นัตสึกิ: ปัดโธ่~~~ ทำไมฉันต้องเจอเธอด้วยนะ เธอควรจะอยู่อีกด้านสิ
คานาเดะ: อะไรนะ! ยังกับฉันอยากให้คนอย่างเธอเจอฉันงั้นแหละ!
นัตสึกิ: ถึงยังไงก็เจอตัวแล้วและเธอก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไร
นัตสึกิ: เธอเองก็เปียกหมดแล้วนะ
นัตสึกิ: แต่คงเทียบไม่ได้กับของโคจังหรอกนะ
นัตสึกิ: เศร้างั้นเหรอ
นัตสึกิ: ฉันไม่รู้หรอกนะว่าโคจังทำอะไรให้เธอแต่เขาเองก็กังวลน่าดูเลยแหละ
นัตสึกิ: ถ้าเธออยากจะให้อภัยเขา…
คานาเดะ: ผิดแล้ว
คานาเดะ: ฉันต่างหากที่ผิดอยู่คนเดียว!

คานาเดะ: ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เขารู้สึกลำบากหรืออะไรแบบนั้น
คานาเดะ: ถ้าฉันรู้ว่าเขาจะเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ทำแน่
คานาเดะ: ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าเขาได้จากไปยังที่ไหนสักแห่งที่ฉันเอื่อมไปไม่ถึง…!
นัตสึกิ: อย่าห่วงเรื่องนั้นสิ!!
คานาเดะ: หาา
นัตสึกิ: โคจังอายุยังน้อยก็เลยยังซื่อตรงกับตัวเองไม่ได้เท่านั้นเอง เขายังเด็กอยู่นะ
คานาเดะ: พูดได้พูดดีจริงนะก็ปัญหานั้นมันอยู่ตรงนี้นิ….
นัตสึกิ: เธอควรเชื่อมั่นตัวเองให้มากกว่านี้นะ เธอเองก็น่ารักแล้วก็พยายามดีแล้ว
นัตสึกิ: เพราะงั้นเธอไม่จำเป็นต้องเสียใจเลย
นัตสึกิ: ไม่มีหนุ่มที่ไหนที่ไม่สังเกตเห็นเสน่ห์ของเธอแน่!

นัตสึกิ: หืม?
คานาเดะ: เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว!!
คานาเดะ: ก็ฉันเป็นไอดอลของทุกคน ซากุไร คานาเดะ ดังนั้นกับเธอแล้ว…
คานาเดะ: ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้เธออย่างเด็ดขาด!!

เพราะเสียงของคานาเดะเลยทำให้โคตะเจอตัวคานาเดะ และโคตะกับนัตสึกิก็พาคานาเดะกลับบ้านแต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไรว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมกลับบ้าน แต่ถึงอย่างนั้น….

โคตะก็รู้สึกว่าเธอพยายามยับยั้งใจตัวเองถึงที่สุดและก็ยิ้มให้โคตะอีกครั้ง

หลังจากนั้นวันเปิดเทอมโคตะก็ยังรู้สึกว่ายังไม่เหมาะที่จะเจอคานาเดะ แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงใครบางคนตะโกนขึ้นมา…

???: เอ๊~~~~!!? เกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี้ย คานาเดะจัง~~~!!!

คานาเดะ: ดูก็น่าจะรู้แล้วนะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้เพราะฉันช็อคเพราะโดนปฎิเสธตอนหน้าร้อนหรอกนะ มันเป็นหลักฐานในแรงจูงใจของฉันต่างหาก
คานาเดะ: ฉันจะแสดงให้เห็นถึงการตัดสินใจของฉันกับทุกคน เข้าใจใช่ไหม

คานาเดะ: ผมทรงนี้ดูเหมาะกับฉันใช่ไหมล่ะ [ก็ฉันน่ารักนิ]
คานาเดะ: อะ….
คานาเดะ: แล้วก็.. นั้นแหละเหตุผลที่ฉันทำไป

คานาเดะ: บ้าชะมัดเลยที่ฉันแพ้ยัยจิ้งจอกเซ็กซี่นั้น!!

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 11

หน้าเปิด

หลังจากคำพูดของโคตะที่พูดกับจิอากิเมื่อตอนที่แล้ว หลังจากนั้นมาจิอากิก็เข้ามากวนว่าโคตะต่างๆนาๆเวลาที่โคตะทำอะไรก็แล้วแต่ไม่ว่าจะรีดผ้า เล่นเกม หรือกระทั้งตอนกินจนโคตะเริ่มทนไม่ไหว

แถมโคตะก็ยังกลุ้มเรื่องที่คานาเดะเข้าใจเขาผิดด้วย นัตสึกิที่เห็นว่าโคตะกำลังกลุ้มใจเรื่องนี้ก็เลยบอกให้โคตะชวนคานาเดะไปที่ไหนสักแห่ง แต่โคตะก็ไม่มีสถานที่ไหนที่จะชวนคานาเดะได้ นัตสึกิก็เลยบอกถึงสถานที่ดีๆนั้นก็คืองานดอกไม้ไฟ

นัตสึกิ: งั้นก็โทรหาเธอตอนนี้เลย
โคตะ: หยุดก่อนๆ ซากุไรซังไม่มีทางจะไปกับผมแน่!

โคตะ: แล้วทำไมเธอถึงรู้เบอร์ของซากุไรซังได้ละ

ลงท้ายโคตะก็โทรไปชวนคานาเดะเที่ยวงานชมดอกไม้ไฟจนได้

คานาเดะ: งะ งานชมดอกไม้ไฟเหรอ!?
โคตะ: ชะ ใช่… ฉันกะจะหาคนไปด้วย แต่ถ้าเธอไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรนะ
[ป้าย: คิดแง่บวกเข้าไว้]
คานาเดะ: เดียวสิ ฉันไปแน่นอนอยู่แล้ว!
คานาเดะ: ต่อให้พรุ่งนี้ฉันตกบันไดจนขาหักหรือไอออกมาเป็นเลือดยังไงฉันก็จะไป
โคตะ: จะ จริงเหรอ… งั้นแล้วเจอกันนะ…

หลังจากการโทรชวนสาวเที่ยวครั้งแรกของโคตะจบลงโคตะก็แทบหมดแรงไปเลยทีเดียวเพราะไม่ได้ทำใจก่อนโทรเลยสักนิดจนโคตะบ่นใส่นัตสึกิที่ทำอะไรไม่ให้เขาเตรียมใจบ้างเลย แต่นัตสึกิก็บอกว่ายังไงผลก็ออกมาดีก็ดีแล้ว

หลังจากนั้นนัตสึกิก็ออกไปซื้อของเหลือโคตะกับจิอากิที่อยู่เฝ้าบ้าน จิอากิที่ตอนนี้ไม่ได้ว่าโคตะต่างๆนาๆแบบก่อนหน้านี้แล้ว แต่เธอก็ยังถามโคตะอีกว่า…

จิอากิ: นายรู้สึกยังไงกับพี่ฉันงั้นเหรอ?

โคตะ: หืม?
โคตะ: เธออายุมากกว่าฉันตั้ง 4 ปีเชียวนะ
จิอากิ: เรื่องนั้นฉันรู้
จิอากิ: แต่พี่ทั้งน่ารักแล้วก็หุ่นดีด้วย ขนาดน้องอย่างฉันยังคิดแบบนี้เลย
จิอากิ: นะ นายเองก็คงเคยคิดเรื่องลามกเวลาที่มองพี่ใช่ไหมล่ะ ยิ่งกับสุนัขหื่นอย่างนายด้วย
โคตะ: จะบ้าเหรอไง
จิอากิ: แล้วถ้านายไม่ชอบพี่แล้วละก็ทำไมถึงยอมให้พี่อยู่ด้วยล่ะ
จิอากิ: นายนี้มันไม่หนักแน่นมากกว่าที่ฉันคิดซะอีก

แล้วตอนนั้นเองนัตสึกิก็กลับมา

เพราะด้วยคำพูดของจิอากิทำให้โคตะมองดูนัตสึกิแปลกไปจากเดิม แต่ว่า…

นัตสึกิ: มองอะไรอยู่ได้นะโคจัง ฉันไม่ได้ซื้อขนมมาสักหน่อยแถมเธอก็กินพุดดิ้งไปแล้วด้วย
โคตะ: เรื่องอะไรฉันต้องคิดแบบนั้นด้วย

จิอากิ: 4 ปีนี้มันห่างเกินไปสินะ

แต่ด้วยคำถามของจิอากิเลยทำให้โคตะคิดมากจนนอนไม่หลับ แต่ไม่ว่ายังไงโคตะก็มีนัดกับคานาเดะพรุ่งนี้โคตะจึงคิดพยายามจะนอนให้ได้

 

แต่ตอนนั้นเองนัตสึกิก็นอนดิ้นจนตกลงมาทับโคตะเข้าเต็มๆจนโคตะร้องลั่น

วันต่อมาโคตะที่เตรียมตัวจะออกไปตามนัด แต่ตอนนั้นนัตสึกิก็เรียกโคตะมาดูชุดยูกาตะที่นัตสึกิไปต่อรองราคาซื้อมาได้แบบถูกๆ

และคิดจะจับโคตะใส่ดู โคตะที่บอกว่าใส่เองได้แต่นัตสึกิไม่สนจับโคตะถอดเสื้อให้ลองใส่ทันทีทำให้โคตะเกิดอาการหน้าแดงสุดๆ

แล้วระหว่างที่นัตสึกิช่วยใส่ชุดให้โคตะนั้น…

โคตะ: ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม…
โคตะ: ทำไมเธอถึงมาอยู่บ้านฉันล่ะ
นัตสึกิ: หืม?
โคตะ: ไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอ เธอกับน้องเธอหนีออกจากบ้านมาแบบนี้ครอบครัวของเธอไม่ห่วงบ้างเหรอไง
นัตสึกิ: ครอบครัวของพวกเราสนับสนุนการอยู่ตามลำพังนะ
โคตะ: นั้นไม่ใช่ประเด็นแล้ว!!
นัตสึกิ: ก็ประมาณคล้ายกับพ่อของเธอนั้นแหละ
โคตะ: งั้นเหรอ (เหงื่อตก)

แล้วนัตสึกิก็ใส่ชุดให้โคตะเสร็จเรียบร้อยพร้อมให้โคตะไปคว้าใจสาวมาได้

เมื่อพร้อมแล้วโคตะก็จะออกไปทันทีแต่ก่อนที่จะไปนัตสึกิก็เอาเครื่องรางบางอย่างมาให้โคตะ

แล้วโคตะก็มางานเทศกาลชมดอกไม้ไฟกับคานาเดะเพียงสองคน โคตะก็ได้อธิบายเรื่องที่คานาเดะเข้าใจผิดให้ฟัง แต่นั้นก็ทำให้คานาเดะรู้สึกแย่ที่เหมือนมีอุปสรรคเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง

แล้วโคตะก็คิดจะไปซื้ออะไรเย็นๆมาให้คานาเดะแต่คานาเดะก็บอกว่าเดียวจะหลงกัน ดังนั้น…

คานาเดะ: ฉันจะไปกับเธอด้วย…

โคตะ: อืม…
โคตะ: (นี้เหมือนอยู่ในความฝันเลย)
โคตะ: (ผู้หญิงที่เหมือนอยู่ไกลเกินเอื้อมเมื่อตอนเทอม1)
โคตะ: (แต่ตอนนี้ได้ใกล้ชิดเธอแล้วก็ได้จับมือกับเธอ)

หลังจากนั้นคานาเดะก็เกิดอาการเจ็บเท้าพอโคตะดูที่เท้าเธอก็พบว่าคานาเดะโดนรองเท้าแตะของเธอกัดอย่างหนัก

โคตะ: ทำไมไม่บอกล่ะจะได้หยุดพักกันก่อน
คานาเดะ: อะอืม แต่ว่า…

โคตะ: ขึ้นมาสิ
คานาเดะ: เอ๊ะ~~
โคตะ: ฉันแบกเธอแบบนี้เธอก็จะได้พักด้วย
คานาเดะ: แต่ฉันหนักนะ
โคตะ: แต่ถ้ายังอยู่ตรงนี้ก็จะขวางทางคนอื่นเขานะ

โคตะ: ขอโทษนะโคตะคุง…
โคตะ: ไม่ต้องห่วงฉันมีเครื่องราง
คานาเดะ: เครื่องราง?

หลังจากนั้นโคตะก็พาคานาเดะมาพักที่ระเบียงวัด แต่เพราะให้คานาเดะขี่หลังมาพอวางเธอลงก็เลยเจอภาพบาดตาเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

จากนั้นโคตะก็เอาเครื่องรางที่นัตสึกิให้มาซึ่งก็คือพลาสเตอร์ปิดแผลมาแปะที่เท้าของคานาเดะแก้รองเท้ากัดจนหมด คานาเดะก็เลยตอบแทนเครื่องรางของโคตะด้วยของบางอย่าง

นั้นคือพวกกุญแจจากที่ๆคานาเดะไปเที่ยวมาที่คิดจะเอามาให้โคตะก่อนหน้านี้

คานาเดะ: ขอบคุณนะ
โคตะ: พักพอแล้วเหรอ?
คานาเดะ: ฉันนะ… รู้สึกดีใจจริงๆที่เธอชวนฉันมาวันนี้
คานาเดะ: ฉันคิดว่า.. นายคงจะเริ่มสังเกตบ้างแล้วเพราะงั้น…
คานาเดะ: ความจริงแล้ว ฉันคิดว่าฉัน….

คานาเดะ: ช….

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 10

หน้าเปิด

 

เปิดตอนนัตสึกิก็ซ่อมแอร์ห้องนอนโคตะเสร็จเรียบร้อยจนโคตะไม่นึกว่านัตสึกิจะซ่อมได้ง่ายๆแบบนี้ แต่นัตสึกิไม่สนซ่อมจนใช้ได้เพื่อให้ได้นอนสบายๆเท่านั้น

และพอทั้งสองคนกำลังจะนอนตอนนั้นเองจิอากิก็เข้ามา

จิอากิ: ไม่ต้องมาราตรีสวัสดิ์เลยนะพี่!
จิอากิ: ทำไมทั้งคู่ถึงมานอนห้องเดียวกันด้วย!?
นัตสึกิ: ก็นอนแบบนี้มาตั้งแต่คืนแรกแล้วนะ
จิอากิ: ถึงแบบนั้นเจ้ากุ้งแห้งนี้ก็เป็นผู้ชายนะ! จะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้!?
โคตะ: (กุ้งแห้ง?)

 

นัตสึกิ: ทำอะไรงั้นเหรอ? อย่างเช่นอะไรล่ะ?

จิอากิ: หา…
นัตสึกิ: ก็รู้นิว่าพี่นอนไม่หลับถ้าไม่มีเตียง แล้วเตียงก็มีแต่ห้องนี้ด้วย
โคตะ: แล้วนี้ก็ห้องผมเองจะออกไปเองก็ยังไงอยู่…
จิอากิ: งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว
จิอากิ: งั้นฉันก็ขอนอนห้องนี้ด้วย!!
นัตสึกิ: เอาหมอนแล้วด้วยเหรอ!
จิอากิ: พี่ต้องให้หนูนอนกับพี่ด้วย!
นัตสึกิ: ก็ไม่ว่าอะไรหรอกแต่ฉันนอนดิ้นนะ
โคตะ: พูดถูก
จิอากิ: นั้นสิ… [ภาพในความทรงจำ]
จิอากิ: แต่ในห้องนี้มันเล็ก ดูแล้วก็ไม่มีที่ให้หนู…
นัตสึกิ: จิอาก็นอนข้างโคจังไง
จิอากิ: โคตะ: หาาาาาาาา!!?

แล้วนัตสึกิก็ไม่เปิดโอกาสให้จิอากิปฎิเสธใดๆปิดไฟเข้านอนทันที จิอากิก็เลยต้องมาทำใจนอนข้างๆโคตะ จิอากิกับโคตะก็เลยไม่วายต้องแย่งที่นอนกันแบบเบียดๆเล็กน้อยจนจิอากิบ่น แต่สำหรับโคตะนั้นกลายเป็นนอนไม่หลับเพราะแค่หลังชนกันก็แย่แล้ว

พอจิอากิกำลังจะหันมาบอกไม่ให้โคตะขยับเท่านั้นโคตะก็เจอนัตสึกิที่นอนดิ้นตกเตียงลงมาทับทั้งตัวจนจิอากิต้องพาพี่สาวตัวเองกลับไปนอนเตียงตามเดิม

โคตะ: (เชื่อสิเดียวก็ตกลงมาอีก)

วันรุ่งขึ้น

นัตสึกิ: เอาล่ะ ไหนๆจิอาก็จะมาอยู่ด้วยแล้ว ก็ต้องมาทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย!!

จิอากิ: คราวนี้อะไรอีกล่ะพี่ เพราะพี่หนูก็เลยนอนไม่พอเลย

ตอนนั้นเองโคตะก็เห็นว่าวันนี้เป็นวันทิ้งขยะเผาได้จึงรีบจะรีบเอาไปทิ้ง(สำหรับคนที่ไม่รู้ ญี่ปุ่นจะมีกำหนดวันที่จะมาเก็บขยะเผาได้หรือไม่ได้อยู่โดยเฉพาะ แต่ละครัวเรือนก็เลยจะแยกขยะทั้ง 2 ประเภทมาทิ้งในที่ๆกำหนดตามวันที่กำหนด) แต่นัตสึกิก็บอกให้โคตะหยุดก่อนแล้วเองขยะไปให้จิอากิไปทิ้งแทน

นัตสึกิ: ใครไม่ทำงานก็ไม่มีกิน เธอก็ต้องทำงานบ้านด้วยเหมือนกัน
จิอากิ: มืมมมมมมมมมมมมม!? (คาบแปลงสีฟันอยู่เลยพูดไม่ได้)
นัตสึกิ: หลังจากไปทิ้งขยะแล้วก็ต้องมาเตรียมข้าวเช้าและก็ทำความสะอาดและซักผ้าด้วย เข้าใจไหม?

ด้วยเหตุนี้จิอากิก็เลยต้องยอมทำแต่โดยดี แต่โคตะดูแล้วเหมือนจิอากิจะไม่เคยทำงานบ้านมาก่อนซะด้วยซ้ำ จิอากิที่ได้ยินก็เลยเถียงและบอกว่าจะทำให้ดู

โคตะที่เห็นว่ายังไงจิอากิก็เป็นน้องนัตสึกิก็เลยคิดว่าไม่เป็นอะไร แต่ว่า…..

ข้าวเช้าที่ไหม้หมด ครัวก็ยังกับสนามรบ ทำความสะอาดก็มิวายทำโน่นนี้แตก พอเข้าไปล้างห้องน้ำ…

โคตะ: หะ ให้ช่วยไหม?
จิอากิ: [b]ไม่ต้อง!![/b]
จิอากิ: มองอะไรเล่า? เห็นฉันแล้วสนุกเหรอไง!?

แล้วตอนนั้นเองที่ก้นของจิอากิก็ไปโดนที่ก๊อกเปิดฝักบัวเข้า…

ก็เลยเกิดภาพบาดตาโคตะเข้าจนได้

อีกด้าน คานาเดะก็กำลังไปที่บ้านของโคตะเพื่อที่จะเอาของที่เธอซื้อไปให้โคตะ และพอมาถึงบ้านโคตะคานาเดะก็ได้ยินเสียงกรี๊ดขึ้นมา

นั้นคือเสียงของจิอากิที่พยายามจะหนีโคตะ แต่โคตะก็พยายามไล่ตามเพื่อเอาผ้าขนหนูให้จิอากิเพราะจิอากิเล่นวิ่งเปียกๆทั่วบ้านไปหมด

แล้วสกิลเมพก็ทำงาน

นัตสึกิ: อ้าว คานาเดะจัง

โคตะ: ซากุไร..ซั….

คานาเดะ: [b]ไม่นะ!![/b]
โคตะ: ซากุไรซัง!!

เย็นวันนั้น… จิอากิก็จิตตกไปแบบไม่พูดไม่จาแม้โคตะจะพยายามให้กำลังใจแต่จิอากิก็เถียงใส่โคตะทันทีจนโคตะสงสัยว่าทำไมจิอากิถึงเถียงใส่เขาตลอด นัตสึกิก็เลยบอกว่าเพราะจิอากิเรียนโรงเรียนหญิงล้วนก็เลยไม่ถนัดคุยกับผู้ชาย

แต่โคตะก็บอกว่าคนที่เศร้าควรจะเป็นเขามากกว่าเรื่องคานาเดะ แล้วนัตสึกิก็พูดโยงไปถึงเรื่องที่เลวร้ายเรื่องหนึ่งเข้าจนได้นั้นคือ การบ้านปิดเทอม

โคตะที่ลืมเรื่องวิชาเลขที่ทำไม่ได้และคิดว่าจะทำด้วยกันกับคานาเดะ นัตสึกิก็เลยอาสาจะช่วยโคตะเองเพราะสำหรับนักเรียนม.ปลายอย่างนัตสึกิโจทย์เลขม.ต้นนั้นสบายๆอยู่แล้ว

ว่าแล้วก็เริ่มทันทีหลังกินข้าวเย็นกันเสร็จ นัตสึกิก็ช่วยด้วยการบอกคำตอบให้โคตะโดยไม่บอกวิธีคำนวณเลยสักนิด

และเมื่อนัตสึกิไม่สอนวิธีคำนวณโคตะก็ทำการบ้านไม่ได้ จิอากิที่ทนดูไม่ไหวก็เลยเข้ามาช่วยแทนนัตสึกิแถมยังสอนให้อย่างดีจนโคตะปลื้ม แต่จิอากิก็พยายามสอนแบบที่ให้โคตะได้คิดเองด้วย

โคตะเลยเริ่มรู้สึกว่าถ้าหากมีพี่สาวจริงๆก็คงเป็นเช่นนี้โดยจิอากิเองก็ต่างไปจากนัตสึกิเปรียบจิอากิเหมือนกับเลมอน

พอโคตะพยายามแล้วก็ทำไม่ได้จิอากิเลยหยิบดินสอขึ้นมาและ….

 

โคตะที่เจอจิอากิเอาหน้ามาใกล้ๆจนโคตะเผลอมองตลอดจนจิอากิแก้โจทย์ให้ดูจนเสร็จและหันมาทางโคตะ หน้าก็เลยเกือบชนกันจนจิอากิต้องถอยทันที

จิอากิที่ถามว่าโคตะทำไมทำแบบนั้นโคตะก็เลยบอกว่าจิอากิดูดีแม้งานบ้านจะแย่แต่ก็ฉลาดและจริงจัง โคตะก็เลยรู้สึกว่าจิอากิดูน่าเชื่อใจสำหรับเขาหน่อยๆเหมือนกัน

จิอากิเจอโคตะพูดไปแบบนี้ก็เลยเกิดอาการซึนและบอกว่าถึงชมไปเธอก็ไม่สน

จิอากิ: ลามก!

พูดจบจิอากิก็เผ่นลงชั้นล่างทันทีแบบเขินๆ สุดท้ายนัตสึกิก็เลยต้องมาเป็นคนช่วยจนได้

โคตะ: (นี้เราคิดอะไรแย่ๆไปงั้นเหรอ)

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 9

หน้าเปิด

 

นัตสึกิ: จิอากิ…
จิอากิ: เจอตัวสักที พี่
โคตะ: พะ.. พี่งั้นเหรอ…

 

 

โคตะ: งั้นด็หมายความว่าเธอเป็น…

พี่น้องที่มาเจอกันโดยบังเอิญแต่นัตสึกิกลับพูดเหมือนแค่ว่าแค่เจอโดยบังเอิญและกำลังจะขอตัวทันทีแบบไม่สนจิอากิ แต่สำหรับจิอากิที่หาตัวนัตสึกิมากว่าเดือนก็ไม่คิดจะให้จบแค่นี้แน่เพราะจิอากิเป็นห่วงนัตสึกิมาตลอด

จิอากิ: พี่ไปอยู่ที่ไหนมา!? ทำอะไรอยู่!? แล้วเด็กคนนั้นเป็นใคร!?

 

นัตสึกิก็เลยบอกแบบไม่ปิดบังว่าตอนนี้กำลังพักอยู่กับโคตะ แต่ยังไงจิอากิก็ไม่สนและอยากจะให้นัตสึกิกลับบ้าน ส่วนเรื่องของโคตะจิอากิก็บอกให้ซื้ออะไรก็ได้เป็นการขอบคุณแทนแต่นัตสึกิก็บอกว่าไม่จำเป็นเพราะโคตะอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีใครอยู่เลยในตอนนี้

นัตสึกิที่ก็ไม่สนจิอากิและรีบวิ่งไป

จิอากิ: แล้วทำไมพี่ต้องวิ่งหนีด้วย!?
นัตสึกิ: ก็ถ้าไม่รีบช่วงลดราคาของซุปเปอร์มาเก็ตก็หมดซะก่อนนะสิ!
จิอากิ: พี่รอเดียวสิ พะ…(วิ่งตามจนล้มเอง)

 

 

นัตสึกิที่พอเห็นจิอากิล้มก็เลยรีบวิ่งกลับมาดูแต่จิอากิก็อ้างว่าเป็นแผนของเธอที่จะทำให้นัตสึกิหยุด แต่ถึงจะพูดแบบนั้นจิอากิก็ยังไปว่าพื้นซะอีกที่ทำให้เธอสะดุดล้ม

 

ลงท้ายจิอากิก็ตามมาถึงบ้านของโคตะ นัตสึกิก็ยืนยันเลยว่าจะไม่กลับจิอากิก็เลยบอกว่าถึงจะไม่รู้ว่านัตสึกิต้องการอะไรนั้นแต่เป็๋นการทำให้เธอและโคตะลำบากใจและจิอากิก็บอกให้นัตสึกิคิดได้สักทีในฐานะพี่คนโตด้วย แต่นัตสึกิไม่สน

 

โคตะที่ไม่เคยนึกมาก่อนว่านัตสึกิจะมีพี่น้องเพราะนัตสึกิทำตัวเหมือนเป็นลูกคนเดียวและก็คิดว่าจิอากินั้นแทบจะตรงกันข้ามกับนัตสึกิเลย

แล้วตอนนั้นนัตสึกิก็รุ้สึกคันหลังก็เลยเอื้อมมือไปเกาโดยไม่ระวังตัว พอจิอากิเห็นหน้าโคตะที่จ้องตาไม่กระพริบก็เลยรีบว่าเตือนนัตสึกิทันที

 

แต่นั้นก็กลับกลายเป็นว่าจิอากิไม่ระวังเองเลยโชว์หวอให้โคตะเห็นเต็มตายิ่งกว่านัตสึกิซะอีก โคตะเลยโดนต่อยฟรีโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย (เริ่มเข้าสู่เส้นทางวิถีแห่งริโตะเข้าไปทีละก้าวแล้วสินะ)

นัตสึกิที่ไม่ว่าจิอากิจะพูดยังไงก็ไม่เปลี่ยนใจก็เลยขอตัวไปทำกับข้าวเลย

 

เมื่อนัตสึกิไปจิอากิก็เลยหันมาคุยกับโคตะโดยก่อนอื่นก็บอกขอบคุณโคตะที่ให้นัตสึกิอยู๋บ้านนี้

 

และจิอากิก็บอกว่าจะพานัตสึกิกลับไปวันนี้ให้ได้จึงทำให้โคตะเศร้าไปเล็กน้อย

 

แต่จิอากิก็เผลอพูดว่าบ้านโคตะเล็กก็เลยทำให้โคตะไม่พอใจ แต่เหมือนจิอากิยิ่งพูดถึงนัตสึกิเวลานอนก็ยิ่งแท่งใจโคตะเข้าไปใหญ่และพูดเหมือนนัตสึกิก่อปัญหาไปซะทุกอย่าง

 

โคตะ: แต่มันก็ไม่ได้แย่ไปซะทุกอย่างหรอก…

พอโคตะพูดมาแบบนี้ก็เลยทำให้จิอากิเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะถามถึงเรื่องครอบครัวของโคตะต่อแต่โคตะก็ขัดจังหวะพอดีด้วยการรินน้ำให้จิอากิจนโคตะเริ่มจะเครียดซะเอง

 

แล้วเวลาก็ค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆโดยที่จิอากิกับโคตะก็ไม่ได้คุยอะไรกัน แล้วจู่ๆจิอากิก็เกิดอาการผิดปกติขึ้นมา

 

แม้จิอากิจะบอกว่าไม่มีอะไรแต่โคตะก็เหมือนจะเดาได้ก็เลยลองพิสูจน์โดยการเอาไม้เกาหลังไปแตะที่ขาจิอากิ และก็เป็นไปตามที่โคตะคิดเพราะจิอากิเล่นนั่งคุกเข่ามาตลอดจนเหน็บกิน

 

โคตะ: อย่านั่งท่านั้นเหมือนเป็นปกติสิ
จิอากิ: งะ เงียบไปเลย! แล้วก็อย่ามองมาทางนี้ด้วย!

แล้วตอนนั้นจิอากิก็เกิดอาการกระตุกจนไปสะกิดโต๊ะทำให้ขวดน้ำกำลังจะตกใส่เธอแต่โคตะก็รีบเข้ามารับไว้ได้ทัน

 

แต่นั้นเลยทำให้โคตะเกือบจะทับจิอากิ จิอากิก็เลยรีบผลักโคตะไป แต่พอดีที่นัตสึกิเปิดประตูมามือของโคตะก็เลยได้ “ดี” จับของนัตสึกิซะเต็มสองมือ

 

จิอากิที่เห็นแบบนี้เข้าก็เลยร้องกรี๊ดซะลั่นบ้าน

นัตสึกิ: โคจังลามก

จิอากิจึงรีบเอาตัวโคตะที่ตอนนี้ช็อคค้างไปแล้วออก

จิอากิ: พี่เป็นไรไหม!! เจ้านั้นเล่นจับ นะ หน้าอกพี่!? ไม่อยากจะเชื่อเลย!! ผู้ชายเลวเหมือนกันหมดจริง!! รีบกลับบ้านตอนนี้เลยนะ!!

 

แต่นัตสึกิก็บอกว่าจะไม่กลับและไม่ถือเรื่องเมื่อกี้ด้วยเพราะเป็นเพียงอุบัติเหตุที่เกิดจนเป็นปกติทุกวันแล้ว

จิอากิที่พอฟังแบบนั้นก็เลยยิ่งช็อคเข้าไปใหญ่ว่าเรื่องแบบเมื่อครู่เกิดขึ้นทุกวัน จิอากิก็เลยค่อยๆถามแบบสลดๆว่านัตสึกิต้องการจะอยู่บ้านโคตะให้ได้ใช่ไหมนัตสึกิก็ตอบว่า ใช่

จิอากิ: แบบนี้ไม่ถูก.. แบบนี้มัน.. แบบนี้มัน…
จิอากิ: ไร้ยางอายที่สุด!!

 

จิอากิ: ฉันไม่ยอมให้พี่อยู่บ้านนี้แบบสองต่อสองหรอก..
จิอากิ: จนกว่าพี่จะยอมกลับบ้าน ฉันจะขออยู่ที่นี่ด้วยเพื่อจับตาดูพี่!
จิอากิ: ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะขออาศัยอยู่ที่นี่ด้วย!!

เพียงเท่านี้โคตะก็เลยถึงกับวีดแตก

โคตะ: อะไรนะ~~~~!!
นัตสึกิ: ทำไมตัดสินใจแบบนี้ล่ะ ไม่อยากกลับบ้านเหรอไง
จิอากิ: ฉันต้องแน่ใจว่าพี่จะไม่ปล่อยตัวขนาดนี้!!
นัตสึกิ: แต่จิอะ(นัตสึกิเรียกจิอากิแบบย่อๆ)เองนั้นแหละที่ชอบโชว์กกน.มากกว่าใครๆนิ
จิอากิ: พี่เงียบไปเลย!
โคตะ: เฮ้? ฟังที่ผมพูดอยู่ไหม?
[พ่อ เมื่อไรจะกลับจากฮอกไกโดสักที มีผู้หญิงอีกคนมาอาศัยอยู่แล้วนะ..]

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 8

หน้าเปิด

ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนหลังจากที่พวกเพื่อนโคตะกลับไปกันแล้ว โคตะที่แอร์ที่ห้องขังอตัวเองเสียเลยต้องมานั่งที่ห้องนั่งเล่นแทน นัตสึกิก็เลยบอกว่าพยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้เป็นวันที่ร้อนที่สุดของฤดูร้อนนี้เลย (มุมแจ่ม)

และตอนนั้นเองที่โคตะก็นึกขึ้นได้ว่าที่เสาสำหรับตากผ้านั้นมีตะปูยื่นออกมาอยู่เลยเตือนนัตสึกิให้ระวังไว้

แต่ก็ช้าเกินไปตะปูไปเกี่ยวเสื้อกับกางเกงนัตสึกิซะจนขาดซะแล้ว นัตสึกิก็เลยต้องรีบไปเปลี่ยนเสื้อก่อนและฝากวานให้โคตะตากผ้าต่อแทน

โคตะ : ทั้งๆที่ตัวเองก็ใส่บิกินี้เดินรอบบ้านแต่ไม่อยากให้ฉันเห็นชุดชั้นใจเนี้ยนะ

แต่ถึงจะพูดๆไปงั้นโคตะก็ต้องมาผจญกับบราของนัตสึกิที่อยู่ในมือต่อ

หลังจากตากผ้าเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ก็มากินมือเที่ยงซึ่งเป็นโซเมนเย็น นัตสึกิที่จะไม่เป็นอะไรจากการโดนตะปูเกี่ยวเสื้อขาดแต่ตอนนี้เสื้อผ้าที่นัตสึกิใส่อยู่ก็เป็นชุดสุดท้ายเท่าที่มีตอนนี้แล้ว

โคตะ : เป็นบทเรียนไปแล้วกันว่าไม่ควรกองไว้สักทีเดียว
นัตสึกิ : ช่วยไม่ได้นิก็ฝมมันตกมาตลอดจนถึงเมื่อวาน แต่พอแดดออกแอร์ก็มาเสียอีก
นัตสึกิ : แล้วพวกเพื่อนๆวันนี้ไม่มาเหรอ
โคตะ : ไม่อะ พวกนั้นมีเรื่องต้องทำ
นัตสึกิ : งั้น…

นัตสึกิ : แบบนี้เราก็ต้องอยู่กันแต่สองคนสิ

เจอนัตสึกิพูดมาแบบนี้โคตะเลยถึงกับพ่นทันทีจนทำน้ำซอสหก นัตสึกิเลยจะเข้ามาเช็ดซอสที่หกแต่ตอนนั้นเองที่โคตะเห็นหน้าอกของเธอกำลังไปเกี่ยวกับชามโซเมนเข้าและพยายามจะเตือนนัตสึกิ แต่ก็ช้าเกินไปชามโซเมนจึงหกราดใส่นัตสึกิทั้งชาม

โซเมนที่เผลอราดบนตัวนัตสึกิเข้าแต่นั้นก็เลยทำให้โคตะได้เห็นฉากอันเซ็กซี่ของนัตสึกิโดยไม่ตั้งใจ

นัตสึกิ : อะไรเหรอ?
โคตะ : มะๆๆๆ ไม่มีอะไร…
โคตะ : ว่าแต่เสื้อของเธอเปียกหมดแล้วนะ
นัตสึกิ : ว๊าย ตายแล้ว!
โคตะ : แล้วทำไงละทีนี้ชุดนี้ชุดสุดท้ายของเธอไม่ใช่เหรอ
โคตะ : อะ แต่วันนี้อากาศร้อน เสื้อน่าจะแห้งแล้วมั้ง

โคตะที่รนรานจึงรีบไปหยิบเสื้อตัวอื่นอย่างรีบเร่ง ด้วยเหตุนี้ก็เลย….

ทำให้ราวตากผ้าทั้งหมดตกลงมาที่พื้นที่เต็มไปด้วยแอ่งน้ำโคลนจนต้องสักอีกรอบ

นัตสึกิ : ดูเหมือน ฉันต้องขอยืมใช้ของโคจังแล้วล่ะ

ว่าแล้วก็…

โคตะ : จะยืม… ของฉันเหรอ

นัตสึกิ : โคจัง
นัตสึกิ : มีเสื้อตัวใหญ่กว่านี้อีกไหม?

โคตะที่ทนอะไรบาดตาบาดใจไม่ไหวก็เลยต้องไปหลบมุมและบอกว่าตัวนี้นั้นใหญ่ที่สุดแล้ว โคตะก็เลยเสนอให้นัตสึกิใส่ชุดว่ายน้ำแทนหรือไม่ก็ชุดชั้นในอย่างเดียวก็ได้ แต่นัตสึกิก็บอกว่า

นัตสึกิ : ชุดว่ายน้ำเป็นอะไรที่ให้คนอื่นเห็นแต่ชุดชั้นในนะเป็นอะไรที่เพื่อปกปิดไว้
โคตะ : ไม่เห็นจะเข้าใจตรรกะของเธอสักนิด!!
นัตสึกิ : ยังไงก็อย่าเข้ามาเล่นงานฉันแล้วกันนะ
โคตะ : แล้วฉันจะทำแบบนั้นไปทำไมเล่า!!
นัตสึกิ : นั้นก็เพราะ…

นัตสึกิ : ตอนนี้พวกเราอยู่กันแค่สองคนในบ้าน..
นัตสึกิ : แล้วโคจังเองก็..
นัตสึกิ : เป็นผู้ชายด้วย

โคตะที่เจอเข้าไปแบบนี้ก็เลยยอมให้นัตสึกิใช้เสื้อของเขาได้ นัตสึกิก็เลยได้ทียัวโคตะเล่นอีกดอกแต่โคตะที่พอมามองดูนัตสึกิที่ใส่เสื้อของเขาแล้วก็รู้สึกถึงบริเวณหน้าอกที่คับซะจนเห็นว่าหน้าอกของนัตสึกิเด่นขึ้นมาเลย

งานนี้โคตะที่อยากจะเผ่นไปห้องตัวเองใจจะขาดแต่ตอนนี้ก็มีแต่ห้องนี้เท่านั้นที่แอร์ใช้ได้

นัตสึกิ : คิดอะไรลามกอยู่ละสินะ
โคตะ : (ถูกเผงเลย)

แล้วนัตสึกิก็จะลองไปดูเสื้อที่ซักอยู่แต่ตอนนั้นเองที่โคตะก็เจอเข้ากับผึ้ง

โคตะที่ตกใจสุดขีดก็เลยพยายามจะไล่มันไปซะจนนัตสึกิบอกให้โคตะใจเย็นๆไว้ แต่พอโคตะบอกว่านัตสึกินั้นแหละที่จะโดนผึ้งต่อยมากกว่าซะอีก

พอโคตะพูดแบบนั้นทีเลยกลายเป็นว่านัตสึกิตกใจมากกว่าโคตะจนกระโดดเข้าไปกอดโคตะซะงั้น

โคตะ : เฮ้.. เธอเองนั้นแหละที่ต้องใจเย็นๆ

แล้วตอนนั้นเองที่โคตะก็เห็นผึ้งกำลังบินเข้ามา

โคตะเลยรีบเอาตัวเองบังผึ้งให้นัตสึกิจนโคตะโดนต่อยเอง

โคตะ : โทษที จะลุกเดียวนี้แหละ
นัตสึกิ : …..โคจังนี้กล้าจริงนะ
โคตะ : เอ๊ะ อะไร?
นัตสึกิ : เปล่า ไม่มีอะไร…
นัตสึกิ : ว่าแต่แขนของเธอ… โดนต่อยไม่ใช่เหรอนั้น
โคตะ : เออ.. ก็คงงั้น

นัตสึกิก็เลยปฐมพยาบาลให้โคตะ

นัตสึกิ : ขอโทษนะที่โดนต่อยแทนฉัน
นัตสึกิ : ขอบใจนะที่ปกป้องฉัน…

พอหลังจากนั้นทั้งคู่ก็พากันไปซื้อของ นัตสึกิที่เห็นโคตะเหมือนจะตื่นเต้นที่มาเดินซื้อของกับผู้หญิงก็เลยเสนอให้จับมือเธอไว้แจาโคตะไม่เอาด้วย

นัตสึกิ : เออนิ โคจัง…

นัตสึกิ : ไม่ว่าอะไรใช่ไหม
นัตสึกิ : ถ้าพวกเราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่อนะ
นัตสึกิ : นี้! ไหนตอบว่า”ได้”สิ
โคตะ : ดะ..ไ….
??? : พี่!!

โคตะ : พะ พี่งั้นเหรอ!?

จบตอน

[Spoil] Ane Doki – 7

หน้าเปิด

เปิดตอน เพื่อนสองตัวดีของโคตะ(เมื่อไรจะรู้ชื่อเจ้า 2 ตัวหื่นนี้สักที)ที่ค่อยๆนอนราบพยายามจะทำตัวหื่นเพื่อจะดูเรียวขาของนัตสึกิตอนที่กำลังทำกับข้าว แต่ก็มีมารผจญเพราะคานาเดะรีบมาปิดประตูห้องครัวซะก่อนพร้อมต่อว่าทั้งสองคนที่มาทำอะไรผิดวัตถุประสงค์จากที่เคยบอก(ทำการบ้าน แต่สำหรับสองตัวนี้ไม่น่าจะผิดวัตถุประสงค์หรอกมั้ง 555+) แต่ทั้งสองคนก็เลยถามกลับว่าทำไมคานาเดะถึงมาอยู่ที่นี่คานาเดะก็เลยอ้างว่าแค่มาทำการบ้าน

ด้านโคตะที่ตอนนี้กำลังเตรียมห้องอาบน้ำพร้อมกับบ่นไปเรื่อยจนเริ่มจะคิดเรื่อยเปื่อยและต่อว่า..

โคตะ : มันอะไรกันโว้ย! ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงต้องมาที่นี่กระทันหันแบบนี้ด้วย

แต่โดยที่ไม่รู้ตัว คานาเดะก็เข้ามาอยู่ข้างๆโคตะและตกใจกับที่โคตะพึ่งตะโกนออกมา

โคตะเลยรีบขอโทษกับคำพูดของตัวเองเมื่อสักครู่และกำลังคิดดีใจที่คานาเดะจะมาใช้อ่างอาบน้ำบ้านเขา แต่คานาเดะก็บอกว่าที่มาค้างบ้านโคตะนี้ก็เพราะสนใจเรื่องที่นัตสึกิมาอยู่บ้านเดียวกับโคตะและกำลังคิดว่านัตสึกิเข้ามาใกล้ชิดโคตะทำไม คานาเดะก็เลยบอกว่า

คานาเดะ : ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะทุ่มแรงทั้งหมดป้องกันนายจากเขี้ยวเล็บของยัยจิ้งจอกให้ดู!! เข้าใจไหม!
โคตะ : ??

โคตะ : ตกลงเธอพูดเรื่องอะไรเนี้ย

จากนั้นทุกคนก็มากินข้าวเย็นซึ่งเป็นแกงกะหรี่โดยที่โคตะได้ไข่มาแถมอยู่คนเดียวเพราะช่วยงานบ้าน

และเมื่อทุกคนกินเสร็จนัตสึกิก็เตรียมจัดแจงการอาบน้ำโดยแบ่งกลุ่มชายหญิง

พอหลังจากนั้นโคตะก็มาพูดเรื่องที่ให้นัตสึกินอนห้องของตัวเองคืนนี้เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ว่านัตสึกิชอบมานอนห้องของโคตะ แต่ก็ยังไม่ทันพูดอะไรมากก็มีคนมาจ้องเขม่งอยู่ซะก่อน

แล้วฝากชายก็เข้าไปอาบน้ำพร้อมกันทั้ง 4 คน

แล้วก็ถึงตาฝ่ายหญิงอาบน้ำ โคตะเลยมาทำหน้าที่ป้องกันเพื่อนตัวแสบที่พยายามจะดูนัตสึกิอาบน้ำให้ได้โดยอ้างเหตุผลต่างๆนาๆ

แต่พอเจอเพื่อนพูดเรื่องคานาเดะเข้าจนโคตะเกือบหลงผิดไปอีกคนแต่ก็ยังประคองสติไว้ได้และห้ามเพื่อนต่อ

ส่วนด้านนัตสึกิกับคานาเดะ คานาเดะก็จ้องรูปร่างของนัตสึกิตาเป็นมัน

คานาเดะที่ยิ่งมองหน้าอกของนัตสึกิแล้วมาเปรียบเทียบของตัวเองแล้วก็ยิ่งรับไม่ได้ คานาเดะเลยรีบเปลี่ยนเรื่องหันมาถามนัตสึกิถึงเหตุผลที่มาอยู่บ้านโคตะ

คานาเดะที่อ้างว่าการที่นัตสึกิมาอยู่บ้านโคตะจะทำให้โคตะรำคาญเปล่าๆและก็ไม่ควรด้วยที่มีผู้หญิงที่ไม่รู้จักมาอาศัยอยู่ด้วย แต่นัตสึกิก็เหมือนจะพยายามเฉไฉเปลี่ยนเรื่องโดยบอกว่าพวกผู้ชายเงียบไปแล้วแต่คานาเดะก็ไม่หลงกลวกกลับมาเรื่องนัตสึกิต่อ นัตสึกิก็เลยถามคานาเดะว่า…

นัตสึกิ : คานาเดะจังชอบโคจังอยู่ใช่ไหม?

คานาเดะ : เรื่องนั้น มะๆๆๆๆไม่มีทาง
คานาเดะ : เออ เขาก็แค่ช่วยฉันแล้วฉันก็คิดว่าเขาดูเท่มากที่ช่วยฉันเอง…
นัตสึกิ : อ้อ.. แล้วถ้างั้น
นัตสึกิ : ทำไมคืนนี้ไม่แอบย่องเข้าไปที่ห้องโคตะแล้วทำอะไรสนุกๆซะเลยล่ะ [มีเวลาทั้งคืนเลยนะ]
คานาเดะ : เออ…
คานาเดะ : เดี๋ยวสิ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอนะ

แล้วคานาเดะก็เผลอไปจับหน้าอกนัตสึกิแบบเต็มๆสองมือโดยไม่ตั้งใจพร้อมส่งเสียงร้องซะดังลั่นจนพวกเพื่อนๆโคตะพยายามจะเข้าไปดูจนโคตะรับมือไม่ไหวล้มเข้าไปในห้องอาบน้ำจนได้

พอเห็นว่างานนี้ซวยแน่เพื่อนๆของโคตะรีบเผ่นกันไปทันที ส่วนโคตะที่ล้มอยู่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอฉากบาดตาบาดใจ(คานาเดะจับหน้าอกนัตสึกิ)จนเผลอตะโกนร้องด้วยความตกใจ แต่ลงท้ายโคตะก็โดนไล่ออกมา

นัตสึกิ : ถึงของฉันจะไม่เป็นไรแต่เธอจะมาดูคานาเดะเปลือยไม่ได้นะ
โคตะ : เห็นซะที่ไหนเล่าไอน้ำเต็มไปหมด
นัตสึกิ : นั้นไม่ใช่ปัญหาซะหน่อย!
นัตสึกิ : ทำไมถึงหัวทึบแบบนี้

หลังจากนั้นก็ถึงเวลาเข้านอน โคตะก็ให้คานาเดะไปนอนห้องเดียวกับนัตสึกิโดยนัตสึกิก็บ่นเพราะอยากจะไปนอนเตียงห้องโคตะ แต่โคตะก็รีบกลับไปที่ห้องตัวเองและได้นอนเตียงของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้สัมผัสมานานจนหลับไปเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน

และคืนนั้นโคตะก็ต้องลุยขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูแบบอารมณ์เสียเพราะคิดว่าเป็นนัตสึกิเหมือนเดิม

โคตะ : บอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าคืนนี้ไม่ให้มานอนเตียงนะ

แต่แล้วก็ต้องช็อคเพราะแทนที่จะเป็นนัตสึกิแต่เป็นคานาเดะแทน

โคตะ : ซากุไรซัง!!?
โคตะ : ขอโทษนะที่ตะโกนใส่เมื่อกี้ มีอะไรเหรอ?
คานาเดะ : …….. ขอเข้าไปได้ไหม?

โคตะ : ดะ ได้สิ

จากนั้นทั้งคู่ก็มานั่งที่เตียงแบบเงียบกริบโดยที่โคตะก็ไม่อยากจะเชื่อที่คานาเดะเข้ามาที่ห้องของเขาแบบนี้

โคตะที่พยายามพูดโดยขอโทษเรื่องอาบน้ำก่อนแต่คานาเดะก็ไม่ได้คิดมากเรื่องนั้นอยู่แล้ว โคตะเลยคิดว่าเพราะเขาช่วยคานาเดะไว้เธอก็เลยยอมรับเขาและคิดว่าคานาเดะอาจจะมาบอกขอบคุณเรื่องที่สระว่ายน้ำก็ได้

คานาเดะ : เออ…

คานาเดะ : ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลยที่ช่วยฉันที่สระน้ำวันนี้ ยิ่งไปกว่านั้น…
โคตะ : ยิ่งไปกว่านั้น…?
คานาเดะ : ….โคตะคุง!! ความจริงแล้ว…

แล้วนัตสึกิก็เข้ามาขวางซะก่อน

โคตะที่ไม่คิดว่านัตสึกิจะเข้ามาในจังหวะแบบนี้

คานาเดะ : อะไรเนี้ย? นี้เธอกำลังละเมอเหรอ?
นัตสึกิ : ฉันทนไม่ไหวแล้ว
นัตสึกิ : ขอฉันมานอนกับเธออย่างเดิมเถอะนะ
โคตะ : เธอพูดอะไรเนี้ย….. อุ๊บ (เต็มๆหน้าเลยโคตะ อิจฉาโว้ย….)

คานาเดะ : โคตะคุง?
คานาเดะ : ไม่นะ!! โคตะคุงอย่าเสียความเป็นตัวของตัวเองเพราะพลังของอกแบบนั้นสิ!

คานาเดะจึงพยายามดึงตัวนัตสึกิขึ้นมาจากตัวโคตะแต่ก็ได้รู้ความจริงที่ว่านัตสึกิ “โนบรา”

คานาเดะ : นี้เธอใช้เขี้ยวพิษกับโคตะอย่างนั้นเหรอ!!
โคตะ : หยุดก่อน! เสื้อของเธอกำลังจะหลุดแล้วนะนั้น!

แล้วนัตสึกิก็ปัดคานาเดะออกไปแบบที่คานาเดะไม่ทันตั้งตัว

นัตสึกิ : หืม… ฉันเจอหมอนหนุนดีๆด้วยล่ะ (ละเมอ)
คานาเดะ : ว๊ายยยย
โคตะ : ซะซากุไรซัง!!

โคตะ : ปล่อยซากุไรนะ…
คานาเดะ : ยัยบ้า ปล่อยฉันนะ
คานาเดะ : ไม่นะโคตะคุงอย่าไปหลงเพราะถูกยั่วเข้าเชียวนะ

อีกด้าน

เพื่อน(ผมทอง) : ปล่อยฉานน!
เพื่อน(หื่น) : คุณพี่ ของพี่ใหญ่ได้ใจจริงๆเลยครับ

จบตอน