[Spoil] HunterXHunter – 309 การแข่งขัน

Credit Text Spoil : Aya+EVE

ต่อจากตอนที่แล้ว ราชากำลังจะเดินออกไปจับตัวผู้บุกรุกอีก2ในทันที ปูฟรีบตะโกนสุดเสียงห้ามโดยไม่ทันได้คิด

“ราชา…!!”
(ถ้าไม่หยุดราชา… ไว้ละก็…)

ราชาเหลือบกลับมามองปูฟนนิดนึงด้วยสายตาที่แทนคำถามปูฟหยุดคิดหนึ่งวูบ ก่อนจะตอบคำถามออกไป

“ข้าคิดว่า หากต้องการความบันเทิง”
“งั้นมาทำให้ลุ้นขึ้นอีก น่าจะสนุกกว่านะครับ”

“คิดอะไรได้รึไง” ราชาถามย้อนกลับไป

“ครับ  ข้าเสนอให้……”
“มาเล่นเกมแข่งกับข้าดูมั้ยครับ?” ปูฟตอบ

“แข่ง…?”
ราชาทวนคำ  แต่ขณะเดียวกันในใจก็สะดุดไปกับคำที่พึ่งได้ยิน
(หือ…อีกแล้วรึ… เล่นเกมแข่ง…  การแข่ง..)

ระหว่างที่ราชายังคิดอยู่นั้นนั้น เจ้าปูฟยังอธิบายความคิดออกมาเรื่อยๆ
“ข้ากับยูปีจะออกตามหาปีโต้”
“ส่วนราชาเมลเอมทรงออกตามหาผู้ใช้เน็นที่หลบอยู่อีก2คน”

ราชาพอจะเดาืแนวเกมออกจากสิ่งที่ปูฟเสนอขึ้น “หมายความว่า ถ้าใครพบเป้าหมายก่อนก็เป็นฝ่ายชนะ งั้นใช่มั้ย?”

“ครับ ราชา” ปูฟตอบรับ

ทางยูปีก็รีบหันไปขัดปูฟขึ้นมาอย่างนึง   “แต่เจ้าต้องออกไปโปรยผงละอองปีกไม่ใช่รึไง?”

“ถูกต้องแล้ว”

ปูฟตอบยูปีไปตรงๆ แต่ก็เตรียมทางออกเอาไว้ มันยังคงอธิบายต่อ

“เพราะอย่างนั้น จนกว่าข้าจะทำการสะกดจิตชาวเมืองจนเสร็จ”
“ข้าอยากให้ท่านทรงรออยู่แต่ภายในห้องนี้ครับ ราชาเมลเอม…!!”

“พลังของราชากับผู้บุกรุกนั้นแน่นอนว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว”
“หากออกตามหาและจับตัวได้ในพริบตา!! มันคงไม่บันเทิงเลยแม้แต่น้อย ”
“เทียบกับพวกข้าที่ต้องตามหาปีโต้ ที่ไม่แน่ว่าอาจโดนความสามารถของศัตรูเคลื่อนย้ายไปที่อื่น”
“ทำให้ไม่ทราบตำแหน่งแน่ชัด ว่าปีโต้อยู่ไหน”

“แล้วทำยังไงถึงจะลดส่วนต่างนั้น?” ยูปีสงสัย

ปูฟตอบกลับไป “ข้าอยากจะขอเวลาให้ข้าหน่อยครับ…และช่วยต่อให้ข้าอีกอย่าง”

“อีกอย่าง…  อะไร?” ราชาเริ่มแสดงความสนใจขึ้นมาเลํ็กน้อย

ปูฟไม่รอช้า รีบบอกไปทันที
“ขอให้ราชาใช้’เอ็น’ได้อีกเพียงแค่ครั้งเดียว”
“อย่างนี้เป็นไงครับ”

“น่าสนุก”
ราชายิ้มรับ “ข้ารับการแข่งนี้”

“ขอบพระทัยมากครับ”
(สำเร็จ…!! ใช้โอกาสนี้นี่แหละ รีบจัดการยัยนั่นให้เรียบร้อย…!!)

ดีใจไม่ทันไร ราชาก็พูดกับปูฟขึ้นมาบ้าง
“ข้าก็มีข้อเสนอ  เพื่อให้การแข่งครั้งนี้สนุกขึ้นอีก ”

“ถ้าใครแพ้ จะต้องยอมทำตามคำเรียกร้องของผู้ชนะ”

“ได้ครับ…!  พวกเรายินดีทำตามรับสั่งอยู่แล้ว”

ปูฟรีบตอบรับทันที ยังไงซะแม้ไม่มีเดิมพัน เหล่าองครักษ์ยินดีรับคำราชาอยู่แล้ว การวางเดิมพันของราชาทำให้ยูปีเริ่มรู้สึกบางอย่างจนถามออกไปตรงๆ

“งั้น…หากราชาเมลเอมชนะล่ะครับ…?”

“ถ้าข้าชนะรึ?”
ราชาย้ำคำถามขึ้นมาก่อนทำสีหน้าเครียด และคำตอบที่ทำให้สององครักษ์ตะลึง

“ข้าจะให้พวกเจ้าบอกมา ทุกอย่างที่ปิดบังข้าไว้”

“ราชา…”

2องครักษ์อุทานสั้นๆออกมา ก่อนโดนตัดบทโดยราชา

“เงียบ”

“ข้าเคยบอกไปแล้ว ว่าพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน!!”
“ความรู้สึกมืดมนที่มีอารมณ์รุนแรงถ่ายทอดมา คิดว่าข้าจะไม่รู้สึกด้วยรึไง?”

“เพียงแต่”

“ข้าก็รู้สึกถึงความภักดีที่เปี่ยมล้นออกมาพร้อมกัน”
“ถ้าไม่มีมัน ข้าคงกุดหัวพวกเจ้าไปนานแล้ว”

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ข้าจึงไม่คิดคาดคั้น”

ฟังมาถึงตรงนี้ องครักษ์ที้งสองก็เริ่มซึ้งในกรุณาของราชาขึ้นมาจนน้ำตาปริ

ฝ่ายราชาก็ยิ่้มอย่างมั่นใจแบบสุดๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ถ้าหากข้าแพ้”

“จะยอมรับการตัดสินใจของพวกเจ้า ให้พวกเจ้าได้ปิดบังมันไว้ต่อไป”
“ไม่มีข้อเสนอมากกว่านี้แล้ว”

“ขึ้นกับว่าพวกเจ้า   จะชนะข้าได้มั้ย”

การพูดเปิดใจจากราชาและโอกาสที่มีเพียงครั้งเดียว ปูฟเองก็รู้สำนึกจนเรียกร่างแยกที่อยู่โดยรอบกลับมาที่ตนเพื่อรวมเป็นร่างเดียว และลงคุกเข่าต่อหน้าราชา!!

“ราชาเมลเอม” ปูฟพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังไม่แพ้กัน

“ข้าสาบานด้วยชีวิต ว่าข้าจะโปรยละอองปีกอย่างเต็มที่”
“จะไม่มีการถ่วงเวลาแม้แต่น้อย”
“และจะเปิดเผยทุกสิ่งถ้าหากแพ้”

“ฮะฮะฮะ” ราชาหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของปูฟ

“ทำตาแบบนั้น ดูท่าจะไม่ใช่เกมฆ่าเวลาแล้วสินะปูฟ”

ราชา   “หลังจากเจ้าโปรยละอองปีกเสร็จแล้วกลับมาที่นี่ ข้าก็เริ่มหาได้ ตามนี้ใช่มั้ย?”

ปูฟ  “ครับ! ใครพาตัวเป้าหมายมาถึงห้องนี้ก่อนเป็นฝ่ายชนะ”

ราชา   “งั้นถ้าหากปีโต้กลับมาที่นี่เอง  ข้าจะบอกเรื่องนี้ แล้วให้ไปซ่อนพวกเจ้านะ”

ปูฟ   “เข้าใจแล้วครับ”

ราชา   “ข้าจะบอกอะไรซักอย่าง”
“ผู้ใช้เน็นที่ข้าสัมผัสได้ด้วย’เอ็น’คือหมึกยักษ์ กับคนที่กำลังแบกบางสิ่งอยู่”

ปูฟตั้งใจฟังด้วยความมั่นใจในที่อยู่ข้างใน
(ข้าต้องชนะ…ไม่สิ  ชัยชนะ้ต้องเป็นของข้าเท่านั้น!!)
(ปัญหาเหลือแค่เตี๊ยมกับปีโต้เรื่องยัยนั่น…!!)

เริ่มได้ !

องครักษ์บินตรงดิ่งออกจากหอคอย เป็นสัญญาณเริ่มการแข่งขัน

“เจ้าคิดว่าปีโต้อยู่ที่ไหน?!”

หลังจากออกมาพ้นวัง ยูปีปรึกษาปูฟเพื่อรีบออกนำ

แต่คำตอบของปูฟนั้น… “ไม่เป็นไร!! เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว!!”

“ข้าฝากเจ้ากลับไปอยู่รอบๆหอตะวันตก คอยกันปีโต้ไว้อย่าให้เข้าใกล้ราชาได้เด็ดขาด!!”

เมื่อพูดจบปูฟก็รีบบินห่างจากยูปีไปยังฝูงชน
ยูปีเห็นปูฟไม่ร่วมมือเรื่องการแข่งทั้งๆที่จริงจังสุดๆก็ทำท่างงๆ

“!?”

“ใช้ร่างแยกไปปล่อยละอองปีกแทนไม่ได้รึไง”
“ถ้างั้น ที่ขอต่อเวลาก็หมายถึง”

“เชื่อมือข้าเถอะ!! ฝากด้วยล่ะ!!”
ปูฟตัดประโยคห้วนๆ แล้วก็บินหนีไป

“แฮ่ก”

“แฮ่ก”

“แฮ่ก”

“แฮ่ก”

(ไม่น่าเชื่อ…!! ออร่ามหาศาลขนาดนั้น!!)

(สองคนนั้น…ตายไปแล้วรึยัง…ไม่น่า!!)
(พวกนั้นต้องยังรอด!!น่าจะแค่ถูกทำให้สลบ!!)

1ในฮันเตอร์ที่เล็ดลอด ปาล์มออกวิ่งสุดฝีเท้าโดยแบกโคมุกิไว้บนหลัง หลังจากรับรู้ได้ถึงเอ็นที่น่ากลัวของราชา
ระหว่างวิ่ง ปาล์มยกมือขึ้นปิดตาขวาเพื่อใช้ความสามารถในการมอง

(ทางกอร์นเป็นไงบ้าง…?! คิรัวร์กำลังแบกไว้อยู่!! แล้วทำไมผมถึงได้ยาวแบบนั้น…รึว่าเป็นคนอื่น!?)
(ไม่สิ!! คริสตัลของเราฉายแค่ภาพสองคนนี้!! นั่นคือกอร์นไม่ผิดแน่!!)
(เกิดอะไรขึ้นตอนที่เราคลาดสายตา?! ปีโต้ไปไหนแล้ว?!)

(จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง แต่ขออย่าได้กลับมาที่นี่เลย!!ได้โปรด!!)

ปาล์มรำพึงก่อนเปลี่ยนช่องสัญญาณไปดูทางปูฟบ้าง

(แล้วปูฟล่ะ?! กำลังโปรยละอองปีก?! รึจะเป็นพิษ?!)
(แต่มันกลับออกห่างจากราชาทั้งๆที่จะปลอดภัยกว่า!!)

(ถึงยังไงมันก็กำลังบินห่างจากเราตรงไปอีกทางนึง!!)

เมื่อรู้สถานการณ์โดยรวม ปาล์มเลิกมองแล้วตั้งใจวิ่งลูกเดียว

(ต้องรีบห่างจากที่นั่นให้มากสุดเท่าที่จะทำได้…!!)
(ตอนที่ใช้’วิงค์บลู’ทันทีหลังจากอยู่ในรัศมี’เอ็น’นั่น ตอนนั้นราชาก็ไปอยู่ข้างปูพแล้ว!!)
(พานัคเกิ้ลกับเมลเลี่ยนมาข้างๆปูพ ในพริบตาเดียว)
(ต่อไปคงเป็นอิการุโก้กับเรา!! ถ้าตอนนี้อยู่ๆโผล่มาข้างหลังก็ไม่น่าแปลกใจเลย!!)

(เร็วเข้า!! ต้องหนีไปให้ไกลยิ่งกว่านี้!!)
(ก่อนที่ราชาจะใช้’เอ็น’อีกครั้ง…!!)

หลังจากวิ่งลัดเลาะรั้วมานาน ปาล์มวกเข้าถึงหน้าทางลงไปยังโกดังชั้นใต้ดินของบีเซฟ

(ที่นี่แหละ!! หากราชาจะใช้’เอ็น’ขึ้นมา ก็มีแต่ต้องลงไปเท่านั้น!!)
(‘เอ็น’อาจจะสำรวจลึกลงไปใต้ดินได้!! แบบนั้นก็เท่ากับว่าเป็นหนูติดจั่น…!!)
(รึจะเสี่ยงว่าราชาคงไม่เคลื่อนไหวไปอีกซักพักแล้วรีบวิ่งออกไปไกลๆ?! แต่ก็ไม่มีอะไรมายืนยัน?!)

(ยังไงดี ?!  ควรเลือกทางไหน ?!)

“!!”

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้น เงาร่างๆนึงก็โผล่ขึ้นจนปาล์มตกใจ

“อิการูโก้…!!”

อิการูโก้ไม่เสียเวลาทักปาล์ม นอกจากแค่ชวนหนีลงไปยังโกดังใต้ดิน
“หนีมาที่นี่เหมือนกันหรอ! งั้นรีบลงไปเร็ว!!”

“เอ๋  แต่ว่า”
ปาล์มพยายามบอกเหตุผลที่ไม่ควรลงไป แต่อิการูโก้ก็รีบแย้ง
“เร็วเข้า!! ชั้นมีจุดหมายอยู่ถึงได้มาที่นี่”
“หากมันใช้’เอ็น’ขึ้นมาอีกทีได้จบเห่กันก่อนแหง!!”

“คิรัวร์ล่ะ?!” อิการูโก้ถาม

“ตรงไปหากอร์น ตอนนี้อยู่ด้วยกันแล้ว  ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับปีโต้” ปาล์มอธิบายไปตามที่รู้

ระหว่างวิ่งลงชั้นใต้ดิน   ปาล์มยังคงเล่าสถานการณ์ที่รู้ทั้งหมดให้อิการูโก้ฟัง

ทั้งคู่รีบตรงขึ้นรถบรรทุกก่อนจะขับตรงดิ่งเข้าไปส่วนปลายของโกดัง

อิการูโก้   “…เข้าใจล่ะ เมลเลี่ยนกับนัคเกิ้ลโดนจับไปแล้วสินะ?”
“‘เอ็น’ของเจ้านั่นมันเกินกว่าใครในโลกไปแล้ว ช่วยไม่ได้จริงๆ”

อิการูโก้   “ทำไมถึงคิดว่าสองคนนั้นยังมีชีวิตอยู่?”

ปาล์ม   “เอ๋? ชั้นก็แค่หวังว่าสองคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ แค่อาจจะนะ?”

หลังจากได้ยินความคิดของปาล์ม อิการูโก้เลยบอกความคิดของตัวเองไปบาง

“ที่พวกนั้นยังไม่ตาย  ก็เป็นเพราะว่าต้องใช้ในการแลกเปลี่ยน”

“!”
“เรื่องตัวประกันที่คิรัวร์พูดถึงสินะ?”

ปาล์มเริ่มเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา

ระหว่างที่ขับรถ อิการูโก้ยังคงเผยสิ่งที่คิดออกมา   เรื่อยๆ

“ชั้นจะวางกับดัก  จะไม่ยอมจบแบบนี้หรอก!”
“ก่อนอื่น ต้องซ่อนเด็กคนนี้  เอาไว้ที่ห้องของบีเซฟ”

…………

เมื่อไปถึงโกดังใต้ดินของบิเซฟ ทั้งคู่จอดรถแล้วจัดแจงพาโคมุกิไปนอนหลบไว้ในอาคารแห่งนึง หลังจากนั้นอิการูโก้ก็ยังลงมือจัดวางหมากต่ออีกนิดหน่อย

อิการูโก้  “ปาล์มช่วยพาผู้หญิงที่เหลืออีกสี่คนมาที่นี่หน่อย”

ปาล์ม   “สี่คนนั้นยังไม่หนีไปอีกรึ?!”

อิการูโก้   “ไม่ แล้วก็ช่วยเอาเทปปิดตากับแขนไว้ด้วยก็ดี”
“เพราะถ้าเกิดมาเจอชั้นเข้ากลัวจะวุ่นวายไปใหญ่”

ปาล์ม   “ได้ เดี๋ยวชั้นจะจัดการให้”

“แต่ทำไมถึงต้องพาสองคนนั้นมาด้วย?”

ปาล์มชี้ไปยังรถบรรทุกที่พวกตนพึ่งใช้ขับมายัังโกดังแห่งนี้

เมื่อทั้งคู่เปิดหลังรถบรรทุกออกมา ก็เจอกับสองคนที่ปาล์มถามถึง โบรวูต้าที่ยังคงสลบอยู่และเวลฟีน

“คนส่งสาล์น?” เวลฟีนพูดขึ้น

อิการูโก้อธิบายเวลฟีนต่อไปถึงหน้าที่ของผู้ส่งสาล์น

“ที่แกต้องทำก็แค่บอกราชาหรือองครักษ์ ว่าพวกเราซ่อนตัวผู้หญิงไว้ที่ปลายทางของชั้นใต้ดิน”
“อยากจะขอเจรจาด้วย”
“หลังจากนั้นจะทำอะไรก็ตามใจ”

ได้ยินดังนั้น เวลฟีนก็เข้าใจสถานการณ์โดยรวม   “นี่ก็เป็นกับดักสินะ?! ยังไงข้า็ก็ต้องบอกเรื่องนี้กับราชา ถ้าข้าไม่บอก ก็คงดูแปลกเกินไป แล้วข้าจะถูกสงสัยไปด้วย…!”

อิการูโก้รับสั้นๆ   “ใช่”

เวลฟีนใช้เวลาใตร่ตรองดูนิดนึงก็ตัดสินใจ

(ไม่สิ ก่อนจะบอกเรื่องนั้น บอกเรื่องของศัตรูให้ราชา ก็คงจะลดอารมณ์โกรธของราชาได้  ใครจะไปอยากให้ถูกสงสัย?!)
“ก็ได้ ข้าจะจัดการให้…”

“ขับรถไหวมั้ย?” อิการูโ้ก้ถามเผื่ออาการเจ็บ

“ดีกว่าแกล่ะกัน” เวลฟีนย้อน

ระหว่างที่ทั้ง2กำลังสั่งงานกัน   ปาล์มก็ยืนดูอย่างกังวลอยู่ข้างๆ

(จะให้เวลฟีนรับหน้าที่สำคัญ …!!)
(แบบนี้ควรจะจับตา’มอง’เอาไว้ดีมั้ย  แต่นั่นหมายถึงจะต้องลบปูฟออกไป)

ปาล์มยกมือขึ้นเตรียมปิดตาซ้าย   เพื่อจะใช้ว๊งค์บลูกับเวลฟีน

“ปาล์ม!(ไม่เป็นไร)”
อิการูโก้เรียกหยุดปาล์มเอาไว้ ก่่อนจะส่ายหน้าเป็นการห้าม

“เวลฟีน”
อิการูโก้หันไปเรียกอีกฝ่ายที่กำลังประคองตัวขึ้นรถอยู่

“หลังจากเรื่องนี้จบ นายก็เป็นอิสระ”
“นายจะไปพบพบไจโร่ก็ได้”

“อย่ามาปากพล่อยนะโว้ย”
“ข้าน่าจะฆ่าแกทิ้งไปซะตั้งแต่ตอนนั้น!!”
“อย่าสะเออะมาพูดชื่อเค้าลอยๆเหมือนกับเป็นเพื่อน”
“อย่างแกมันจะไปรู้อะไรวะ?!”

เมื่อได้ยินชื่อไจโร่ขึ้นมาโดยไม่คาดคิด เวลฟีนที่เชื่องๆมาตลอดตะคอกใส่อิการูโก้ทันที

“รู้สิ”

“ไซคาลห์”

ความเดือดดาลทั้งหมดของเวลฟีนถูกหยุดไว้ด้วยคำๆเดียว

………

(อะไร…กัน)

“ทำไม…ชื่อเก่าของ…”
(แต่  ข้าไม่เคยบอกใคร ซักคน!!)

ภาพชายวัยกลางคนในความทรงจำผุดขึ้นมาในความคิดของเวลฟีน

อิการูโก้พูดต่อ
“ข้าเองก็จำชื่อสมัยมนุษย์ไม่ได้หรอกนะ”
“แต่พวกเราเป็นพวกพ้องกัน”

“อย่างน้อยก็เคยเป็น”

“พวกมันไม่ใช่หรือ? ที่เป็นศัตรู”
“กับ NGLของพวกเรา…”

คำพูดของอิการูโก้พาเวลฟีนนึกย้อนไปถึงสมัยมนุษย์ ในตอนที่คิเมร่าแอ้นท์เ้ข้าไล่เข่นฆ่ากลุ่มเบื้องหลังของNGL

“ข้าพูดอะไรผิดมั้ย?”

สิ้นคำของอิการูโก้ เวลฟีนตัดสินใจออกรถขับกลับมายังทางลงใต้ดินในทันที
(บัดซบ…!!  บัดซบโว้ยยย!!)

อีกทางนึง ราชาที่่กำลังรอเ้วลาเริ่มการแข่งของตนก็ยังคงครุ่นคิด (การแข่ง…)


จบตอน