[Spoil] Nurarihyon no Mago – 90

Credit Text Spoil : แมวตัวร้าย

กลุ่มนูระ นำโดยนายน้อยริคุโอะ เดินตามแผนที่รายทางจนมาถึงบริเวณอันเป็นที่ตั้งของศาลเจ้าฟูชิเมะอินาริ ซึ่งหากมองจากด้านล่าง จะเห็นกลุ่มควันพวยพุ่งจากยอดเขาขึ้นไปถึงท้องฟ้าอันดำมืดเบื้องบน
พอเดินไปตามทางที่แผนที่บอก สิ่งที่รอคอยพวกริคุโอะอยู่ก็คือโทริอินับร้อยที่เรียงรายสลอนราวกับเขาวงกตที่ทอดตัวไปกับแนวบันไดขึ้นเขาแม้แต่อาวาชิมะและกลุ่มปีศาจโทโนะเห็นแล้วก็ยังอดรู้สึกทึ่งไม่ได้

คำพูดของฮาคุโซซึ ที่ทิ้งท้ายไว้ ก็คือให้เดินทางไปที่ศาลเจ้าฟูชิเมะอินาริแห่งนี้เพราะที่นี่คือ สถานที่แรกของ “ผนึกก้อนหอย” นั่นจึงเป็นสิ่งที่นำพวกเขามาที่นี่

“ชายคนนั้นดูไม่เหมือนคนขี้โกหก  ยังไงก็ค้นหาที่นี่ดูก่อน”

ริคุโอะออกคำสั่ง แม้ผู้ติดตามอย่างคุโรตะโบและผีหัวขาดจะยังข้องใจว่าทำไมนายน้อยของพวกตนถึงได้เชื่อใจคำพูดของศัตรูนัก ทั้งการสื่อสารกับอาโอตะโบและซึราระก็ยังติดต่อไม่ได้ จะติดต่อยูระหรือกลุ่มกางเขนศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้เช่นกันเพราะถูกไอปีศาจอันหนาทึบขัดขวางสัญญาณ

อีกด้าน  ณ คฤหาสน์ของตระกูลเคย์คะอิน ซึราระที่ออกมาเผชิญหน้ากับเหล่าองเมียวจิกลางห้องอันเป็นที่ประชุมก็บอกริวจิอย่างมั่นใจว่าท่านริคุโอะต้องมาแน่ทำเอายูระถึงกับแตกตื่น

“นี่…นี่ไม่ใช่นะ! นี่คนละคนกันพี่ริวจิ!!”

ว่าแล้วยูระก็รีบกระโดดเข้ามาขวางพี่ชายของตนกับซึราระ พลางกระซิบอย่างฉุนเฉียว

“เธอ!? ทำอะไรอยู่เนี่ย!? ออกมาทำไม หา ปีศาจหิมะ!?”

“ก็ตอนเดินผ่านได้ยินเข้าพอดีนี่นา”

“ขืนให้รู้ว่าพาปีศาจเข้าบ้านเคย์คะอิน ฉันก็ถูกไล่ออกพอดีสิ!!”

ตอนนั้นเองที่ฮิเดโมโตะ เจ้าบ้านคนที่13 ซึ่งตอนนี้อยู่ในฐานะชิคิงามิของยูระเดินเข้ามาใกล้ถามว่าซึราระเป็นใคร ซึราระจึงตอบว่าเป็นคนของกลุ่มนูระ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น ยูระก็รีบพาซึราระ และฮิเดโมโตะออกไปจากห้องนั้นทันที ทิ้งให้ริวจิมองตามอย่างสงสัยอยู่เบื้องหลัง

และที่ซึ่งยูระพามา ก็คือ(อดีต)ห้องนอนของเธอเอง ที่เปลี่ยนสภาพกลายเป็นห้องเก็บของถูกพี่ชายคนอื่นเอาหนังสือของตนมาสุมไว้จนเต็มพอมาอยู่กันแค่สามคนแล้ว ฮิเดโมโตะจึงถามว่าซึราระเป็นปีศาจใช่ไหม

ซึราระได้ทีจึงรีบอธิบายสิ่งที่ตนพูดค้างไว้

“ท่านริคุโอะควรจะมาใช่ไหมคะ!? เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ!! ถ้าการฝึกจบแล้ว ท่านริคุโอะต้องรีบมาแน่!!”

ฮิเดโมโตะฟังแล้วจึงยิ้มออกมาแล้วบอกว่า

“ก็ไม่ผิดนักหรอก ทั้งดาบเนเนะคิริมารุก็จำเป็น อีกอย่าง เมื่อ400ปีก่อน คนที่จัดการฮาโกโรโมะลงได้ ที่จริงก็คือนูราริเฮียงด้วยนี่นะ…”

ยูระตกใจที่ฮิเดโมโตะพูดเช่นนั้น จึงหันไปมองอดีตเจ้าบ้านผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็นอัจฉริยะ ซึ่งขณะนั้นกำลังถามซึราระ ว่าเป็นลูกสาวหรือหลานสาวของเซ็ตซึระ ปีศาจหิมะรุ่นก่อนซึราระตกใจที่ฮิเดโมโตะรู้จักชื่อของเซ็ตซึระด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้บอกว่าตกลงตัวเองเป็นลูกหรือหลานเซ็ตซึระกันแน่

“ว่าแต่ ซึราระจัง เธอบอกว่าหัวหน้าของเธอกำลังฝึกวิชาอยู่ใช่ไหม แล้วเค้าแข็งแกร่งรึเปล่า? ฮาโกโรโมะกิตซึเนะน่ะ แข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่เกิดใหม่ ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังเชื่อว่า “เขา” จะมางั้นหรือ?”

ซึราระนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะพูดพลางหันไปมองยูระพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านริคุโอะเคยบอกเอาไว้ค่ะ…. ‘ฉันน่ะ ไม่ยกโทษให้ปีศาจที่ก่อความเดือดร้อนให้มนุษย์แน่’ ”

ท่านริคุโอะน่ะ…อาจจะแปลกไปสักหน่อย ศัตรูก็อาจจะมีมาก แต่ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เชื่อมั่นและก้าวเดินไปบนหนทางที่สร้างด้วยกำลังของตัวเองตลอดมา ดังนั้นฉันจึงเชื่อมั่นมาตลอดค่ะ”

ผู้ที่ได้ยินคำพูดนี้ของซึราระ นอกจากฮิเดโมโตะและยูระแล้ว นอกห้อง ยังมีริวจิยืนอยู่ด้วย…

“อย่างนั้นเอง…ถ้าเป็นคนอย่างนั้นล่ะก็ พอมาถึงคงต้องบอกให้รู้ไว้แล้วล่ะ เรื่องของผนึก”

ฮิเดโมโตะเปิดม่าน ทำให้เห็นทัศนียภาพอันน่าประหวั่นพรั่นพึงด้านนอกกระจก เมื่อไอจำนวนมหาศาลม้วนตัวขึ้นจากบรรดาผนึกที่ถูกทำลาย ลอยไปถึงท้องฟ้า ดูราวพายุหมุนอันดำมืด

“ยูระจัง เห็นแล้วใช่ไหม นั่นคือเสาที่เกิดจากความเคียดแค้นในเกียวโตมารวมตัวกัน”

และนั่นก็คือแหล่งพลังของปีศาจเกียวโตนั่นเอง…

ตัดกลับมาด้านพวกริคุโอะ ที่ได้เดินทางเข้าไปในศาลเจ้าฟูชิเมะอินาริเป็นที่เรียบร้อยแล้วปรากฏว่ายังมีนักท่องเที่ยวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่ในบริเวณนั้นอีกเป็นจำนวนมากเพราะยังเป็นเวลากลางวันถึงแม้ท้องฟ้าจะมืดอยู่ก็ตาม อาวาชิมะจึงบอกว่า เป็นครั้งแรกที่ตนอยู่ในร่างผู้หญิงในเวลาแบบนี้

อามาโนะจาคุอย่างอาวาชิมะนั้น เวลากลางวันเป็นชาย แต่กลางคืนจะกลายร่างเป็นหญิงสำหรับอาวาชิมะ เจ้าตัวบอกว่า เดิมทีตัวเองเป็นชาย เพราะอย่างนั้นจึงเข้าห้องน้ำชายเหมือนกับริคุโอะ (ก่อนหน้านี้ก็อาบน้ำบ่อเดียวกันมาแล้ว)

หลังจากดูแผนที่ภายในศาลเจ้า เนื่องจากมีทางเดินเป็นจำนวนมาก กลุ่มนูระจึงตัดสินใจแบ่งกลุ่มแยกกันเดินสำรวจ โดยริคุโอะบอกว่าจะไปดูเสาหน้าตาประหลาดที่ไม่รู้ว่าเกิดจากไอปีศาจหรืออะไรก่อน

ระหว่างนั้น อาวาชิมะก็หันไปเห็นหินที่มีป้ายบอกชื่อว่า “โอโมคารุ” ตั้งอยู่ใกล้ๆ ตามป้ายบอกว่า ให้อธิษฐาน ก่อนแล้วจึงลองยก ถ้าหากรู้สึกว่าหินเบากว่าที่คิดไว้ ก็แปลว่าคำอธิษฐานจะเป็นจริง แต่ถ้าหนักกว่า ก็แปลว่าจะไม่เป็นจริง อาวาชิมะก็เลยลองยกและก็พบว่าหินนั้นหนักจนน่าแปลกใจ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะถูกเรียกเสียก่อน

อาวาชิมะอยู่กลุ่มเดียวกับริคุโอะและอาเมะโซระหว่างที่ขึ้นบันไดลอดใต้โทริอินับร้อยขึ้นไปเรื่อยๆ พออาเมะโซได้ยินเรื่องหินโอโมคารุ จึงเล่าสิ่งที่ได้ยินมาให้อาวาชิมะฟัง ซึ่งตำนานบอกเอาไว้ว่า ถ้าหากรู้สึกว่าหินหนักกว่าที่คิดเอาไว้มาก แปลว่าคนที่ลองยกจะพบโชคร้าย

ยังไม่ทันขาดคำ อาวาชิมะก็หันไปเห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ เด็กคนนั้นก้มหน้าร้องสะอึกสะอื้นพลางร้องหาพ่อแม่  อาวาชิมะถึงแม้จะกำลังรีบ แต่เห็นแล้วจะนิ่งเฉยก็กระไรอยู่ จึงไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ริคุโอะกับคนอื่นๆ เห็นอาวาชิมะมัวแต่โอ้เอ้ จึงบอกให้รีบมา ไม่งั้นจะทิ้งไว้อาวาชิมะที่กำลังพะว้าพะวงหันไปมองริคุโอะที่เดินขึ้นไปก่อน แล้วก็หันไปมองกลุ่มนูระอีกกลุ่มที่เดินตามขึ้นมา แล้วก็ตัดใจทิ้งเด็กน้อยไปไม่ได้จึงเดินขึ้นบันไดต่อ โดยมีเด็กชายเดินตามมาด้วย

“เจ็บขา…..”

เด็กชายร้องไห้ พูดออกมาเสียงอู้อี้ จนอาวาชิมะชักหงุดหงิด จึงหันไปหมายจะเรียกใครมาดูแลเด็กแทนตนที แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่อยู่ข้างหน้า กลับเหลือริคุโอะแค่คนเดียว คนอื่นๆกลับหายตัวไปหมด  พอหันไปเบื้องหลัง ก็ไม่มีใครเดินตามมาเช่นกัน

“เฮ้ย…?”

อาวาชิมะงุนงงว่าทุกคนหายไปไหนกันหมด จึงรีบยื่นมือไปคว้าไหล่ริคุโอะเอาไว้

“ฮ…เฮ้ ริคุโอะ ทุกคนไปไหนกันหมด”

ริคุโอะหันมามองอาวาชิมะอย่างงงๆ ตอนนั้นเองที่อาวาชิมะรู้สึกได้ถึงสายตาของเด็กชายที่หันมามองตนอยู่..

“เฮ้…เจ้าเด็กนี่!! มันมีอะไรแปลกๆนะ!! เนี่ย ริคุโอะดูสิ!!”

แต่เมื่อหันไปอีกครั้ง แค่ในชั่วพริบตา ริคุโอะก็หายไปแล้ว อาวาชิมะที่เสียศูนย์ ถึงกับล้มลงไปกับพื้น

อีกมุมหนึ่ง….อะไรบางอย่างกำลังเฝ้ามองอาวาชิมะ และพึมพำไปด้วย

“เข้าไปแล้ว…ป่าของโทริอิหนึ่งพันต้น….”

และที่กำลังเฝ้ามองอยู่ ก็คือรูปปั้นพันมือ ที่ส่งเสียงแซ่กๆ อย่างน่าสยดสยอง….

จบตอน

Advertisements