[Spoil] Mahou Sensei Negima – 265

ต่อจากตอนที่แล้ว เนกิที่โกรธจัดจากความจริงที่ถูกเปิดเผยจึงตรงเข้าเล่นงานโกเดลทันทีโดยมุ่งหวังแต่เพียงการแก้แค้นจนสูญเสียความเยือกเย็นไปจนหมด

และในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจภาพของเนกิที่มีแต่ความเคียดแค้นในตอนนั้นเองภาพย้อนอดีตก็เริ่มฉายถึงตอนที่เหล่าปีศาจเมื่อ 6 ปีก่อนปรากฎตัวออกมา แต่เนกิก็ไม่ได้สนใจภาพย้อนอดีตอีกแล้วมุ่งแต่เพียงอัดใส่โกเดลเพียงอย่างเดียว

โนโดกะที่อ่านความคิดของเนกิที่ทั้งหน้าก็มีแต่อักษรแห่งความเกลียดชังปรากฎเต็มหน้าและจู่ๆอักษรเหล่านั้นก็เริ่มโดนหมึกสีดำค่อยๆกลืนกินหน้าสมุดไปเรื่อยๆทำให้โนโดกะรู้ว่าตอนนี้เนกิกำลังจะโดนวิชานั้นกลืนกินเข้าไปทุกทีๆ และในตอนนั้นจิซาเมะก็เห็นภาพของเนกิในอดีตก็ใกล้จะโดนปีศาจฆ่าแต่อาซากุระก็บอกให้จิซาเมะสนใจเนกิตัวจริงก่อน

เนกิที่โจมตีใส่โกเดลแบบไม่ยั้งจนโกเดลเริ่มตั้งตัวและป้องกันการโจมตีของเนกิได้ และตอนนั้นเองมราโกเดลก็เริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่างกำลังครอบคลุมตัวของเนกิขึ้นมาเรื่อยๆ

สิ่งที่ค่อนคลุมร่างของเนกิที่ราวกับหมอกสีดำคลุมร่างของเนกิไปทั่วร่างจนเนกิค่อยๆโผล่ออกมาอีกครั้งจากภายในหมอกสีดำนั้นปรากฎเป็นร่างของเนกิที่ผิดแปลกไปจากเดิมที่ราวกับปีศาจไม่มีผิด

เนกิที่เริ่มพุ่งเข้าไปหาโกเดลอีกครั้งโดยเนกิในตอนนี้เป็นอย่างที่โกเดลหวังคืออยากให้เนกิเต็มไปด้วยความเกลียดชัง โนโดกะที่ค่อยๆเห็นความคิดของเนกิกำลังใกล้จะเต็มไปด้วยความมืดมิดนั้นก็เริ่มทนไม่ไหวและพยายามตะโกนเรียกเนกิให้คืนสติและเป็นจังหวะเดียวกับภาพของเนกิตอนเด็กที่กำลังจะโดนฆ่า

แต่ตอนนั้นเองภาพของนากิที่เข้ามาช่วยเนกิก็ฉายขึ้นมาตรงหน้าเนกิจนเนกิที่กำลังพุ่งไปหาโกเดลต้องหยุดและมองภาพของนากิในตอนนั้น

แล้วในจังหวะนั้นโนโดกะกับอาซากุระก็รีบเข้ามาล็อคตัวเนกิไว้และพยายามพูดให้เนกิคืนสติจนเนกิค่อยๆได้สติกลับมา ในจังหวะนั้นเองจิซาเมะก็เลยโดดเข้าไปตบหน้าเนกิเข้าไปหนึ่งฉาดพร้อมกับด่าเนกิเข้าไปชุดใหญ่เพื่อไม่ให้เนกิต้องยึดติดกับการแก้แค้นและเรียกสติกลับมา

แล้วภาพของนากิที่ช่วยเนกิออกมาได้และกำลังมอบไม้เท้าให้เนกิในตอนเด็กก็ฉายขึ้นมาต่อหน้าเนกิจนเนกิตอนเด็กที่ฉายนั้นรู้ว่าคนที่มาช่วยคือพ่อของตัวเองและดูภาพวินาทีที่พ่อของเขากำลังจากไป

ด้วยภาพในอดีตที่ปรากฎมานี้จิซาเมะจึงได้ถามเนกิถึงสิ่งที่เนกิต้องการจริงๆในวันนั้น…

เนกิ(ในสมุดโนโดกะ): พ่อ…  สักวันผมต้องหาพ่อให้เจอ…..

เมื่อภาพของนากิจากไปเนกิก็เริ่มทรุดจากอาการบาดเจ็บที่เกิดจากผลข้างเคียงของวิชา และตอนนั้นโกเดลก็ค่อยเดินเข้ามากล่าวชมเชยพวกสาวๆที่ต่างไม่มีพลังอะไรเลยแต่ก็สามารถหยุดเนกิไว้ได้แม้โกเดลจะเสียดายที่เนกิไม่ได้จัดการเขาตามที่โกเดลหวัง งานนี้อาซากุระก็เลยเป็นฝ่ายเข้ามาคุยเองเพื่อถามถึงเจตนาของโกเดลที่ทำเช่นนี้ด้วยความโมโห

ตัดไปทางด้านเอวา เอจุน และอิกม่า ที่กำลังนั่งดื่มชาคุยกันอยู่โดยเอวาก็พึ่งได้รู้ถึงฝ่ายที่โจมตีหมู่บ้านของเนกิเมื่อ 6 ปีก่อนที่เป็นฝีมือของสภาบางส่วน แต่คำถามอีกอย่างก็คือทำไมพวกสภาที่มีอำนาจบริหารในโรงเรียนมาโฮระจึงทำลายหมู่บ้านของลูกชายของวีรบุรุษนากิ เอวาจึงคิดว่านั้นเพราะจำนวนเสียงข้างมากนั้นเห็นว่าเนกิไม่ได้เป็นลูกชายของนากิ แต่เป็นลูกของอาริกะซะมากกว่า

จบตอน

[Spoil] Hayate no Gotoku! – 242

Credit Text Spoil : น้ำมะนาว4-0

หน้าเปิด
หลังจากถูกมากิน่าเตะจนเลือดสาด ฮายาเตะรู้ตัวว่ากำลังจะหมดสติ
ความรู้สึกที่ฮายาเตะเก็บไว้ตลอด 10 ปี ส่งไปไม่ถึง อาเทน่า
ตอนที่ 242 [ความคิดยามค่ำคืน]

ตัดมาที่ ฮินางิคุ กำลังอาบน้ำในคฤหาสน์ของนางิ และคิดว่าตอนนี้ฮายาเตะคงอยู่ที่บ้านของอาเทน่าแล้ว
ก่อนยอ้นกลับไปตอนที่เธอกลับมาถึงคฤหาสน์ และ อายุมุเข้ามาถามว่า ดินเนอร์เป็นยังไงบ้าง
ฮินางิคุ – สุดท้ายฉันก้ไม่ได้
ฮินางิคุ – สารภาพความรู้สึกออกไป
อายุมุ – เอ๋
อายุมุ – เอ่อ งั้นเหรอคะ
ฮินางิคุ – ขอโทษด้วยนะ ฉันมันคนขี้ขลาด
อายุมุ – แหม ไม่ใช่เรื่องถึงขนาดต้องขอโทษขอโพยกันหรอกค่ะ

 

ฮินางิคุบอกอายุมุด้วยหน้าเศร้าๆว่า ขอให้เธอจัดการกับความรู้สึกของตัวเองให้เรียบร้อยก่อน
แล้วจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ตอนนี้ไม่ต้องใส่ใจเรื่องของฉันหรอก ตัดกลับมาที่ฉากอาบน้ำ ฮินางคุ พูดกับตัวเอง
ต่อจากคำพูดที่พูดกับอายุมุว่า เพราะฉันเป็นคนบอกให้ฮายาเตะคุงไปสารภาพความรู้สึกซะเอง
ฮินางิคุ – แล้ว
ฮินางิคุ – ทำแบบนี้ดีแล้วจริงๆนะเหรอ
ฮินางิคุ – แต่ว่าตั้ง 10 ปี
ฮินางิคุ – เป็นการพบหันหลังจากที่จากันตั้ง 10 ปีเชียวนะ
ฮินางิคุ – เพราะอย่างงั้นถึงความให้
ฮินางิคุ – ความรู้สึกของเขาสมหวัง

 

มิกิสวมแว่นดำน้ำโผล่พรวดมากลางอ่างน้ำร้อน ก่อนบ่นๆว่าเกือบ เมาน้ำร้อนไปแล้วเชียว ฮินางิคุ ถามว่ามาทำอะไรที่นี่
มิกิตอบว่า เพราะการมาเที่ยวคราวนี้ก็ใกล้จะจบแล้ว แต่ฮินางิคุ กับ อายุมุมาค้างที่คฤหาสน์ของ ไม่ยอมอยู่ที่ โรงแรม
มิกิ – เลยรู้สึกว่า มันยังขาดการถูกเนื้อต้องตัวกันไปหน่อย…(ยังเซอร์วิสไม่พอว่างั้นเถอะ)
ฮินางิคุ – ว๊าย บ้า ถูกเนื้อต้องตัวอะไรล่ะ
มิกิก – ยอมซะดีๆเถอะน่า
ฮินางิคุ – นี่เดี๋ยวสิ อย่าจับตรงนั้นนะ
มิกิ – วางใจได้ ตอนนี้ อิซึมิ กับ ริสะ กำลังไปจัดการกับพวกอายุมุคุงอยุ่
ฮินางิคุ – จะให้วางใจอะไรกันน่ะ

 

มิกิ – แหม ดีแล้วล่ะนะ
มิกิ – ถึงจะบังคับกันไปหน่อยแต่อย่างน้อยก็ยอมยิ้มแล้ว
ฮินางิคุ – เอ๋
มิกิ – การท่องเที่ยวคราวนี้ใกล้จะจบแล้ว
มิกิ – เพราะงั้นอย่างน้อย
มิกิ – ช่วยยิ้มไว้อย่างงั้นจนจบเถอะ

 

ตัดมาทางนางิ มาเรียสงสัยว่า ฮายาเตะ ไม่ค่อยสบายใจอะไรมาหลายวันแล้ว นางิบอกให้มาเรียอย่าถามอะไรฮายาเตะ
จนกว่าฮายาเตะจะพูดอะไรออกมาเอง เพราะเธออยากให้การท่องเที่ยวครั้งนี้เป็นความทรงจำที่ดีของฮายาเตะ
กลับมาทางฮายาเตะที่สลบจมกองเลือด มากิน่าคิดจะดึง หินจากตัวฮายาเตะไปให้ อาเทน่า แต่ฮายาเตะคว้ามือเอาไว้ก่อน
ฮายาเตะ – เฮ้ย
ฮายาเตะ – อย่าจับมัน
ฮายาเตะ – นี่เป็นหินที่สำคัญมากของคุณหนู
ฮายาเตะ – ผมสาบานแล้วว่าจะไม่ยอมให้ใครแย่งมันไปอีก
มากิน่า – “หนอยเจ้านี่”
มากิน่า – ” ยังมีแรงเหลือขนาดนี้อีกเหรอ”
มากิน่า – “ช่วยไม่ได้ต้องใช้ไม้ตายแล้ว”
มากิน่า – อาเทน่า
มากิน่า – ท่าทางจะรับมือยากหน่อย
มากิน่า – ขอใช้ไม้ตายได้ไหม

 

อาเทน่า – ว่าแต่ ฉันขอให้ทำถึงขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ
มากิน่า – เอ๋
มากิน่า – เอ่อ
อาเทน่า – ยังไงก็
อาเทน่า – เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ
ประตูที่เปิดออก อาเทน่าพูดเชื้อเชิญให้เข้าสู่ด้านใน หรือว่าคราวนี้ ฮายาเตะจะได้บอกความรู้สึกที่เก็บเอาไว้ตลอด 10 ปี

จบตอน